"Κορίτσι στην Πόλη"

"Το «Κορίτσι στην Πόλη» ώρες ώρες μου θυμίζει το «Αγαπημένο μου ημερολόγιο...» που είχαν όλα τα κοριτσάκια που ήταν γεννημένα στη δεκαετία του ’80. Σκληρό ιριδίζον εξώφυλλο γεμάτο λουλούδια και μέσα ροζ μυρωδάτα χαρτιά αλληλογραφίας. Μυστικά και συνθήματα, τρίλιζες, καρδιές και μαργαρίτες αποτυπωμένες με μπλε Bic στυλό. Κάθε φορά που επιστρέφω στην Ελλάδα ξεσκονίζω τις κούτες Νουνού, όπου εκεί έχει καταχωνιάσει η μαμά μου όλη την παιδική, τη νεανική και την ενήλικη ζωή μου. Το παρελθόν μου στην Ελλάδα, σφηνώθηκε μέσα σε ένα πατάρι και για να μην παραπονιέται από την ασφυξία, το στόλισαν με πράσινη χριστουγεννιάτικη κορδέλα. Το δωμάτιο μου, που μέχρι πριν ένα χρόνο φιλοξενούσε τα πράγματα της Αθήνας, ανακαινίστηκε και έχει γίνει πλέον γκαρνταρόμπα, αποθήκη και ξενώνας.

Το καλοκαίρι ανάμεσα στα σύννεφα της σκόνης και τα κουβάρια των κολλητικών ταινιών, ξανά-ανακάλυψα τα πρώτα μου γράμματα με παραλήπτη το ημερολόγιο μου. Τώρα πια φυλλομετρώ τα τότε θέλω μου πάνω στα διάσπαρτα χαρτιά. Με βουτυρωμένα γράμματα που μοιάζουν περισσότερο με πασχαλινά κουλουράκια συντεταγμένα πάνω στο ταψί, δηλώνω ότι «όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω παραμυθάς». Στο ψήσιμο πάνω, τα κουλούρια άρπαξαν λίγο, όπως και τα όνειρα μου. Καταραμένο τσιγάρο πόσο σε αναζητώ. Και το Skype έχει πάθει νευρικό κλονισμό και δε βρίσκω κανέναν φίλο μέσα. Ναι, έτσι λύνω πια τα ψυχολογικά μου και τα παιδικά μου τραύματα, μέσω αντίλαλων και βραχυπρόθεσμων εικονικών συνεδριών.

Όλα γίνονται λοιπόν εν απουσία μου και δε ξέρω αν πρέπει να φωνάξω ή απλά να σκύψω το κεφάλι μου συγκαταβατικά. Δε θέλω πλέον να βλέπω ειδήσεις. Η πρώτη Κυρία του μεγάλου καναλιού με τη λαστιχένια φωνή και τα συνεχή σαρδάμ, άτσαλα σε προϊδεάζει για τα κακά μαντάτα. Θαρρείς και ηδονίζεται να αισθάνεται ότι βασανίζεσαι. Οι αγχωτικοί-δραματικοί επαναλαμβανόμενοι ήχοι του τύπου «Οι δρόμοι της φωτιάς» του Θανάση Παπαθανασίου, που προλογίζουν τα δελτία ειδήσεων ενισχύουν το συναίσθημα της απελπισίας. Οι φίλοι μου μονολογούν και αυτοί από τον πυρετό. Μαγαζιά φορούν την ταμπέλα «κλειστόν» και οι πρώην υπάλληλοι τους, στήνονται στην ουρά για να πάρουν το επίδομα ανεργίας. Και εγώ εδώ, ζω το μποέμικο όνειρο της επιστροφής. Να επιστρέψω πού; Η αυτοεξορία κουβαλά πάντα τις δικές της ενοχές και φοβίες.

Οι εφήμερες ζωές μας ανάγονται σε αριθμούς στατιστικών ερευνών. «Φύγαν τόσοι αυτό το μήνα, περισσότεροι απ’όσο υπολογιζόταν». Νούμερα και αμέτρητες λέξεις βαμμένες στα μαύρα, πάνω στα βρώμικα φύλλα των εφημερίδων. Και οι εναπομείναντες ακόμα μπορούν και αντιστέκονται. Και ύστερα κάποιοι φορώντας τα ρούχα του βασιλιά, επωφελούμενοι τις καταστάσεις, βγάζουν λογύρδια υποδιόμενοι τους Μεσσίες. Τους σιχαίνομαι αυτούς τους άχρηστους γραφικούς ανθρωπάκους, που το μόνο που έχουν μάθει είναι να ζουν εις βάρος των άλλων. Αυτοί πότε θα φύγουν; Πες μου!

Ονειρεύομαι ακόμα την Αθήνα, τους φίλους. Το διαμέρισμα στην Πανόρμου. Τις μεταμεσονύκτιες χορευτικές παραστάσεις στο «Τζόκερς» στη Βουλής. Το συναίσθημα της οικειότητας, που αποκτάς με αυτά που έχεις ήδη αγαπηθεί. Και η Πόλη; Έχω τσακωθεί μαζί της, γιατί βρήκε έναν παραπάνω λόγο για να με κρατήσει. "

(Δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στην «Απογευματινή» Κων/πολης, 8/11/2010)

*Το "Κορίτσι στην Πόλη", είναι εβδομαδιαία στήλη στην εφημερίδα "Απογευματινή Κων/πολης", που γράφεται από την Ελένη Σταματούκου.

(Όταν πρωτοδιάβασα το κείμενο αυτό από το "Κορίτσι στην Πόλη", δεν μπόρεσα να μην ταυτιστώ, να μην ψάξω κάπου εκεί ανάμεσα στα όσα γράφει τον εαυτό μου...

Θα μπορούσα να ξεκινήσω να γράφω και να γράφω... Να πω για "το μποέμικο όνειρο της επιστροφής", για "τις ενοχές και τις φοβίες της αυτοεξορίας", για τα όνειρα που "άρπαξαν στο φούρνο", για τα άλλα που έμειναν για πάντα λέξεις σε κοριτσίστικο ημερολόγιο, για την Αθήνα που πάντα ονειρεύομαι και που πάντα θα μου λείπει... Για όσα με δένουν, για την οικειότητα που έχω αποκτήσει με όσα και όσους έγω αγαπηθεί...

Και πιο πολύ για την τωρινή μου πόλη που κάθε μέρα βρίσκει και έναν καινούργιο λόγο για να με κρατάει εδώ..

Η αλήθεια αυτού του κειμένου με μελαγχολεί...

Και με κάνει να μην μπορώ να πω τίποτα άλλο. )

Μαρία,

29.11.2010