Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

"H ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να 'ρθεί..."





Πια το τρένο από δω δεν περνά,
μα στο ρολόι ανάποδα ο δείκτης γυρίζει
και τα φώτα των φρένων ανάβουν εκεί
βαθιά μες στη νύχτα μια σειρήνα σφυρίζει...

Δευτερόλεπτα πριν, χρόνια μετά
ξαφνικά είμαστε μόνοι σε μια άγνωστη ερημιά
μια φωτεινή επιγραφή:
εδώ χάθηκε κάποτε του μύθου η κλωστή ...

Ό,τι ζήσαμε πια είναι σχήμα κλειστό
ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο
έτσι είναι γραφτό,
η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να 'ρθει

Μα κάτι ζωντανούς μας κρατά
κι είναι μόνο ένα βήμα, ένα βήμα πιο πέρα
που ο αέρας της πόλης αλλάζει ξανά
τα χιόνια λιώνουν, γιορτάζει η μέρα....

Τα μαλλιά σου όπως λύνεις, μωρό μου, μπορεί
και το αίνιγμα του κόσμου να λυθεί
δεν είναι το τέλος η καταστροφή
η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να 'ρθει

Ό,τι ζήσαμε πια είναι σχήμα κλειστό
ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο
μα άσε ένα φως ανοιχτό,
η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να 'ρθει

Τα μαλλιά σου όπως λύνεις, μωρό μου, μπορεί
και το αίνιγμα του κόσμου να λυθεί
ένα αόρατο χέρι μας οδηγεί
η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να 'ρθει...









(Μια Κυριακή με συννεφιά.

(Ανοιγείς το ημερολόγιό σου και γράφεις:

"Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να' ρθεί..."

Ανοιγείς το παράθυρο να αναπνέυσεις βαθιά.

Τι είναι αυτό που περιμένεις να 'ρθεί;

"Είναι μόνο ένα βήμα, ένα βήμα πιο πέρα..."

Ένα βήμα, τίποτα άλλο.

Κλείνεις το παράθυρο και επιστρέφεις στο διάβασμα. )




Μαρία,

21.03.2010

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Πάρε χρώμα...





"Πάρε χρώμα απ' τις πληγές σου, ντύσου κόκκινα,



Κόψε τα σχοινιά πριν γίνουν συρματόσχοινα..."

















(Πέρασα όλη μέρα ακούγοντάς το...)









Μαρία,
19.3.2010