Πια το τρένο από δω δεν περνά,
μα στο ρολόι ανάποδα ο δείκτης γυρίζει
και τα φώτα των φρένων ανάβουν εκεί
βαθιά μες στη νύχτα μια σειρήνα σφυρίζει...
Δευτερόλεπτα πριν, χρόνια μετά
ξαφνικά είμαστε μόνοι σε μια άγνωστη ερημιά
μια φωτεινή επιγραφή:
εδώ χάθηκε κάποτε του μύθου η κλωστή ...
Ό,τι ζήσαμε πια είναι σχήμα κλειστό
ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο
έτσι είναι γραφτό,
η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να 'ρθει
Μα κάτι ζωντανούς μας κρατά
κι είναι μόνο ένα βήμα, ένα βήμα πιο πέρα
που ο αέρας της πόλης αλλάζει ξανά
τα χιόνια λιώνουν, γιορτάζει η μέρα....
Τα μαλλιά σου όπως λύνεις, μωρό μου, μπορεί
και το αίνιγμα του κόσμου να λυθεί
δεν είναι το τέλος η καταστροφή
η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να 'ρθει
Ό,τι ζήσαμε πια είναι σχήμα κλειστό
ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο
μα άσε ένα φως ανοιχτό,
η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να 'ρθει
Τα μαλλιά σου όπως λύνεις, μωρό μου, μπορεί
και το αίνιγμα του κόσμου να λυθεί
ένα αόρατο χέρι μας οδηγεί
η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να 'ρθει...
(Μια Κυριακή με συννεφιά.
(Ανοιγείς το ημερολόγιό σου και γράφεις:
"Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να' ρθεί..."
Ανοιγείς το παράθυρο να αναπνέυσεις βαθιά.
Τι είναι αυτό που περιμένεις να 'ρθεί;
"Είναι μόνο ένα βήμα, ένα βήμα πιο πέρα..."
Ένα βήμα, τίποτα άλλο.
Κλείνεις το παράθυρο και επιστρέφεις στο διάβασμα. )
Μαρία,
21.03.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου