Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Η στιγμή της 30ής του μηνός...VI.





30 του μηνός.

Σηκώνω το κεφάλι. Δίπλα μου μια στοίβα με βιβλία, τόσο μεγάλη που μου κόβει τη θέα. Διάβασμα, διάβασμα, και πάλι διάβασμα. Και όχι μόνο. Και γράψιμο. Άρχισα επιτέλους το γράψιμο της διατριβής! Δεν είναι καθόλου εύκολο-ειδικά σε μια ξένη γλώσσα, όσο καλά κι αν την ξέρεις. "Κάθε αρχή και δύσκολη", αλλά και "η αρχή είναι το ήμισυ του παντός". 

Έτσι, λοιπόν, αυτή η στιγμή της 30ης του μηνός με βρίσκει βυθισμένη στα βιβλία και στα γραψίματα, προσπαθώντας να κρατήσω με δυσκολία τα μάτια μου ανοιχτά για να μην κλείσουν από την κούραση, αλλά και με μια μικρή ελπίδα-σχεδόν ανακούφιση- ότι όλα σιγά-σιγά θα πάρουν το δρόμο τους...




Μ.
30.01.2014
Βαρκελώνη



Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Ένα καλό βιβλίο...








Καλό βιβλίο είναι αυτό που διαβάζοντάς το παρακαλάς να μην τελειώσει...

Καλό βιβλίο είναι αυτό που στις σελίδες του βρίσκεις την πιο υπέροχη συντροφιά. 

Επίσης καλό βιβλίο είναι αυτό που διαβάζοντάς το βρίσκεις πίσω και ανάμεσα στις γραμμές του μία σκέψη σου,  ένα κομμάτι του εαυτού σου και των όσων κι εσύ έχεις νιώσει ή ζήσει. Και συνάμα αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος που θα μπορούσε αυτό που ένιωσες να αποτυπωθεί στο χαρτί, κι ευγνωμονείς τον συγγραφέα που το κατάφερε για σένα. 

Αυτό είναι ένα καλό βιβλίο.

...


Η πιο ευχάριστη στιγμή της ημέρας τις τελευταίες εβδομάδες είναι όταν πιάνω αυτό το υπέροχο βιβλίο* και αρχίζω να χάνομαι σ' αυτό. Διαβάζοντας κρατάω ένα κίτρινο μολύβι που πάνω γράφει "The Metropolital Museum of Art- New York"- ένα από τα πολλά από τη συλλογή μου με τα ξύλινα μολύβια από μουσεία και πινακοθήκες. Και υπογραμμίζω τις φράσεις που μου αρέσουν- γιατί ένα βιβλίο χωρίς υπογραμμισμένα κομμάτια απλώς δεν μπορεί να είναι ένα δικό μου βιβλίο.

Και χθες το βράδυ διάβασα την παραπάνω φράση και αμέσως με βρήκα σ΄αυτή. "Μερικές φορές τα πράγματα δεν πάνε καλά και πρέπει να αλλάξεις τον τρόπο που τα βλέπεις. Αλλά δεν κάνει να σταματήσεις και ν' αποθαρρυνθείς όταν όλα σου πάνε κόντρα." Κι νομίζω πως αν για κάτι μ' αρέσει τόσο, μα τόσο πολύ αυτό το βιβλίο, είναι γιατί ο ήρωας, παρά τα όσα δύσκολα του συμβαίνουν- που είναι πολλά και σοβαρά- δεν χάνει την αισιοδοξία του και προσπαθεί να κάνει τη ζωή του όσο πιο όμορφη γίνεται. Με ό, τι έχει. Παρά τα προβλήματα και τις απώλειες. Ξέρει να συνεχίζει, γιατί αγαπά τη ζωή. Και καταλήγω να πιστεύω ότι το μυστικό πίσω από έναν αισιόδοξο και θετικό άνθρωπο είναι το πόσο πολύ αγαπά τη ζωή. Κι όταν αγαπάς τη ζωή είσαι διατεθειμένος να δεις την ομορφιά παντού. 

Απόψε το βιβλίο μου τελειώνει και δεν ξέρω πώς θα το αποχωριστώ. Γιατί το κενό που αφήνει το τελείωμα ενός καλού βιβλίου, δεν είναι ποτέ εύκολο για τον αναγνώστη, και ακόμα λιγότερο για μένα.




*Richard Ford, "Ο αθλητικογράφος" 




Μ.
26.01.2014
Βαρκελώνη

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

Εμπύρετη μελαγχολία ΙΙ.




Τις προάλλες σκεφτόμουν ότι όλο αναβάλλω να γράψω κάτι για τους στόχους της καινούργιας χρονιάς. Και ο Γενάρης σχεδόν πέρασε, οπότε δεν έχει και πολύ νόημα τώρα... 

Αυτήν την εβδομάδα για ακόμα μία φορά βρέθηκα στο κρεβάτι άρρωστη. Πάει ένας μήνας που μου συμβαίνει το ένα μετά το άλλο, η μία αρρώστια μετά την άλλη, και κάπου νιώθω τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν. Και την αισιοδοξία μου το ίδιο. Στις μέρες που πέρασα στο κρεβάτι με πυρετούς, ζαλάδες και άλλα πολλά, σκεφτόμουν ξανά τους στόχους της καινούργιας χρονιάς. Και τότε η λίστα με το 1, 2, 3 στο μυαλό μου σβήστηκε μονομιάς και τη θέση της πήρε μια άλλη, πιο ουσιώδης και πιο επιτακτική: "Να μπορέσω επιτέλους να σηκωθώ από το κρεβάτι και να είμαι καλά". Ξέρω ότι ακούγεται κλισέ και ίσως λίγο μελό, αλλά δεν ξέρουμε πόσο σημαντικό είναι το ότι έχουμε την υγεία μας. Και ότι θα πρέπει να μας κάνει ευτυχισμένους και μόνο το γεγονός ότι σηκωνόμαστε από το κρεβάτι, ότι μπορούμε να σταθούμε με δύναμη στα πόδια μας- κυριολεκτικά- και να ριχτούμε στην "πολυπόθητη αυριανή μας μέρα". Σκεφτόμουν τι σημασία έχουν όλοι οι στόχοι, να κάνω εκείνο, το άλλο, το παράλλο, αν δε μπορώ να σηκωθώ να τους πραγματοποιήσω;

...

Σήμερα το απόγευμα σηκώθηκα και αποφάσισα να βγω μια βόλτα. Δεν είμαι τελείως καλά, αλλά είχα ανάγκη από λίγο καθαρό αέρα. Ντύθηκα και μου φάνηκε περίεργο που με είδα με κάτι άλλο πέραν της πιτζάμας. Κοιτάχθηκα στον καθρέφτη και ήμουν άσπρη σαν το πανί, με κύκλους κάτω από τα μάτια, κι ένα βλέμμα κουρασμένο και κάπως θλιμμένο και μελαγχολικό. Αποφάσισα να βαφτώ λίγο, για να αλλάξει η διάθεσή μου. (Και σκεφτόμουν αν με έβλεπε κάποιος από μια γωνία θα έλεγε, δεν είναι καλά αυτή, ακόμα δεν έχει συνέλθει και άρχισε τις κοκεταρίες.)Φόρεσα το παλτό μου και μετά το χοντρό κασκόλ που μου είχε πλέξει και χαρίσει η Κ. την πρώτη φορά που ήρθε να με δει στη Βαρκελώνη. Είναι ένα υπέροχο κασκόλ σε χρώμα έντονο μπλε-μωβ-γαλάζιο. Και πόσο ανάγκη είχα λίγο χρώμα εκείνη τη στιγμή! Πήρα το καπέλο μου και βγήκα στο δρόμο. Κατευθύνθηκα προς τη δημοτική βιβλιοθήκη, όπου γέμισα την τσάντα μου βιβλία και ταινίες. Βγαίνοντας αποφάσισα να μην γυρίσω αμέσως σπίτι, αλλά να περπατήσω λίγο στη γειτονιά. Έστριψα στην γωνία Provençα και πήρα την οδό Padilla, όλο ευθεία κάτω μέχρι το σημείο που ενώνεται με την Diagonal. Και μετά άρχισα να περπατάω στον πεζόδρομο που οδηγεί στις Glòries. Περπατούσα αργά, γιατί ακόμα είμαι πολύ αδύναμη και κουράζομαι εύκολα. Κάποια στιγμή σήκωσα τα μάτια μου και βρέθηκα μπροστά σε μία υπέροχη εικόνα. Ο ουρανός είχε πάρει ένα γλυκό ροζ χρώμα και τα γυμνά κλαδιά των δέντρων του δρόμου ήταν σαν χέρια μακριά και τεντωμένα που έψαχναν να τον αγκαλιάσουν σφιχτά. Η υπέργεια γέφυρα έκοβε τον ουρανό στα δύο και τ' αμάξια περνούσαν από πάνω της τόσο απαλά- σαν να μην ήθελαν να χαλάσουν την αρμονία της στιγμής. Στο βάθος φαινόταν ο Torre Agbar- ο οποίος ποτέ δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα- αλλά τώρα ένιωθα ότι το μπλε του χρώμα ταίριαζε απόλυτα σ' αυτό το απογευματινό κάδρο. Έκανα μια μηχανική κίνηση να βρω το κινητό μου και να τραβήξω μία φωτογραφία, αλλά συνειδητοποίησα ότι το είχα αφήσει σπίτι. Αλλά δεν πειράζει, γιατί έτσι κάρφωσα ακόμα περισσότερο τα μάτια μου στον ουρανό και αποτύπωσα την εικόνα στο μυαλό μου. Και πάντα οι πιο δυνατές εικόνες είναι αυτές που αποτυπώνονται στο μυαλό, κι έπειτα στην καρδιά. Μπροστά σ' αυτήν την εικόνα δεν μπορούσα να μη χαμογελάσω αισιόδοξα. Ένας τέτοιος ουρανός είναι πηγή δύναμης. 

...

Γύρισα στο σπίτι με άλλη διάθεση, νομίζω η βόλτα μου έκανε καλό. Είναι Σάββατο και δε θα βγω, θα μείνω σπίτι όπως κάνω συνέχεια τελευταία. Στο κομοδίνο, δίπλα στην κόκκινη λάμπα, με περιμένει ένα υπέροχο βιβλίο, ό, τι πιο όμορφο έχω διαβάσει εδώ και πολύ, πολύ καιρό. Και ανυπομονώ να πάω στο δωμάτιο, να χωθώ κάτω από τα ζεστά παπλώματα και να ταξιδέψω μακριά μέσα από τις σελίδες του. Και μετά θα κοιμηθώ ήσυχη και πιο ήρεμη. Γιατί νιώθω κάπως καλύτερα και αύριο το πρωί έχω την αίσθηση ότι θα σηκωθώ από το κρεβάτι και θα πατάω πάλι στα πόδια μου. Κι αυτό φτάνει για τώρα. Όλα τ' άλλα μπορούν να περιμένουν.





Μ.,
25.01.2014
Βαρκελώνη 

Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

Εμπύρετη μελαγχολία...



Αλλιώς περίμενα την επιστροφή και αλλιώς μου ήρθε. Αλλά έτσι συμβαίνει συνήθως, αλλιώς σκεφτόμαστε τα πράγματα κι αλλιώς βγαίνουν στην πορεία. Γιατί δεν μπορούμε να ελέγχουμε, ούτε να προβλέπουμε τα πάντα. 

Κι τις γιορτές στην Αθήνα, αλλιώς τις περίμενα και αλλιώς μου ήρθαν. Αλλά είπαμε, έτσι συμβαίνει συνήθως. 

Την προηγούμενη εβδομάδα, την στιγμή που ψηνόμουν στον πυρετό, ζαλιζόμουν και δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι, σκεφτόμουν την προηγούμενη φορά που ήμουν ακριβώς έτσι, λίγες εβδομάδες πριν στην Αθήνα. Και όσο κι αν ήθελα να το αποφύγω, δεν μπορούσα να μην κάνω τη σύγκριση: θυμήθηκα στην Αθήνα τον μπαμπά να μου φέρνει πορτοκαλάδες και να μου λέει να μη φοβάμαι μ'αυτόν τον αφοπλιστικό τρόπο που κάνει τους μπαμπάδες να μοιάζουν παντοδύναμοι και δεν έχεις άλλη επιλογή από το να τους πιστέψεις. Και τη μαμά να λέει ότι όλα θα περάσουν και άλλα ιατρικά- πάντα είναι καλός ένας γιατρός στο σπίτι- και να με προσέχει όπως μόνο οι μαμάδες ξέρουν. Και τώρα κοιτούσα το ψηλό ταβάνι του εδώ σπιτιού- πόσο ψηλό είναι αλήθεια!- και ένιωσα τόσο μόνη, τόσο ενήλικα μόνη.  Σκέφτηκα πόσο ωραίο είναι να ξαναγίνεσαι για λίγο παιδί, παιδί κάποιου, κάποιου που σε φροντίζει, που σου παίρνει μακριά κάθε έγνοια και σου λέει να μη φοβάσαι. Και μετά συνειδητοποίησα ότι κάτι τέτοιο έχει περάσει ανεπιστρεπτί, ότι το εδώ δεν είναι μόνο παρόν αλλά και η από 'δω και πέρα πραγματικότητα. Ότι το να είσαι ενήλικας σημαίνει ότι πρέπει να πατήσεις γερά στα πόδια σου, μόνος σου. Όχι μόνο όταν όλα πάνε καλά, αλλά και όταν όλα πάνε στραβά. 

Και μετά σκέφτηκα ότι είμαι μακριά. Μακριά από τους ανθρώπους που θα έτρεχαν να με δουν κι εγώ θα τους έλεγα ναι, έλα, είμαι χάλια και δεν θα τους έστελνα ένα "είμαι εντάξει, θα τα καταφέρω". Ή κι αν το έλεγα, εκείνοι θα ήταν έξω από την πόρτα πριν προλάβω να κλείσω το τηλέφωνο. Τους ανθρώπους που μας ενώνει μια ζωή μαζί. Και δεν θέλω να αδικώ όσους έχω γύρω μου εδώ, γιατί κάποιοι όντως είναι πολύ στενοί και πράγματι θα έκαναν το ίδιο. Και τους αγαπώ πολύ κι εκείνοι το ίδιοι, και ήταν και είναι εδώ για μένα. Αλλά και πάλι, γαμώτο, δεν είναι το ίδιο! Είναι αυτό που έλεγα και πιο παλιά για "τις φιλίες που χτίζουν μια ολόκληρη ζωή"

Και όλα αυτά με οδήγησαν στο να σκέφτομαι πού θα ήθελα να βρίσκομαι όταν θα είμαι πιο μεγάλη, ας πούμε σε δέκα- δεκαπέντε χρόνια. Όταν θα αρχίσουν τα πραγματικά προβλήματα και οι άλλου είδους δυσκολίες, όπως αυτές που χρόνια έβλεπα να ζουν οι δικοί μου και οι άλλοι γύρω μας, δυσκολίες που δεν είναι απαραίτητα πάντα σοβαρές, είναι αυτές που η ζωή φέρνει σε όλους και πρέπει να κολυμπήσεις. Και σκέφτηκα ότι θέλω να είμαι εκεί μ' αυτούς τους ανθρώπους για να μοιραζόμαστε τα δύσκολα και τα εύκολα, τα δυσάρεστα και τα ευχάριστα, τις λύπες και τις χαρές μας. Κι να μη χάνω άλλο από τις στιγμές τους και ούτε εκείνοι από τις δικές μου. Και ένιωσα ότι ναι, θα ήθελα να γυρίσω κάποια στιγμή, γι αυτόν και μόνο τον λόγο. Και μετά σκοτείνιασα, γιατί αναρωτήθηκα αν μπορώ πράγματι να γυρίσω, και γιατί ξέρω καλά ότι όποια απόφαση και να πάρω κάποτε, θα πρέπει να θυσιάσω κάτι. Έτσι όμως συμβαίνει πάντα με τις αποφάσεις που παίρνουμε και με τον δρόμο που ακολουθούμε. Κάτι κερδίζουμε, κάτι χάνουμε. 

Οι παραπάνω σκέψεις ήταν αρκετές για να μου μελαγχολήσουν τις τελευταίες μέρες. Αλλά δεν πειράζει, γιατί αύριο θα είναι μια καινούργια μέρα. Κι όταν ανοίξω το παντζούρι, το πρωινό φως θα διώξει κάθε σκοτεινιά. Και από το δωμάτιο και από το μυαλό. Αυτό συμβαίνει πάντα.


Μαρία, 
18.01.2014
Βαρκελώνη

Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2014

Πρωτοχρονιές...





Πρωτοχρονιές σε χρόνους άλλους

Πρωτοχρονιές με τους μεγάλους

μικρός εσύ, μικρός κι ο χρόνος

αλλάζατε κι οι δυο συγχρόνως.



Λίγο μετά, στα δεκαεφτά

με τους γονείς σου ήσουν πάλι

μα αισθανόσουν ήδη απών

σε συντροφιά συμμαθητών

το σπίτι σου έχανε εξουσία

κι ο χρόνος την κρυφή του ουσία.



Ύστερα γιόρταζες με φίλους

σ' ένα δωμάτιο καπνού


το θαύμα πάλι ήταν αλλού


στις παιδικές Πρωτοχρονιές σου

στον χρόνο που άλλαζε μαζί σου

πριν μεγαλώσει η αντίστασή σου.



Τώρα τι κλαις και τι γκρινιάζεις

Πρωτοχρονιά είναι και γιορτάζεις

την λίγη πίστη του ενηλίκου

στην παιδική ανατολή του.



Πρωτοχρονιές, γιορτές του χρόνου

Πρωτοχρονιές του ραδιοφώνου

πώς θα τις γιόρταζες εσύ

τώρα που έχεις το κλειδί;

Μικρό κλειδί και σ' οδηγάει

σ ένα παράσπιτο στο πλάι

σ ένα μικρό - μικρό πλανήτη

πλάι στο μεγάλο άδειο σπίτι.



Πάει ο καιρός που οι δικοί σας

σκηνοθετούσαν τη γιορτή σας

και είσαι συ που πρέπει τώρα

να υψώσεις της γιορτής τα δώρα.



Ποιος θα νοιαστεί και ποιος θα παίξει

χρονοποιός ας είναι η λέξη

γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα

κι εμείς τους δίνουμε ένα σχήμα.













Για το 2014, να δίνουμε σχήμα και ΖΩΗ στα χρόνια που τρέχουν...




Μ.
01.01.2014
Αθήνα