Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Γράμμα φθινοπώρου χωρίς παραλήπτη...





Σου γράφω και είναι βράδυ.
Μου ανέβηκε πάλι αυτός ο κόμπος στο λαιμό.
Δεν ξέρω τι μου προκάλεσε πάλι αυτήν την ταραχή.
'Η μάλλον ξέρω.
Ίσως ήταν εκείνη η μελωδία από πιάνο.
Με πήγε λίγο πίσω.
Σε κείνες τις δέκα μέρες. Θυμάσαι;
Είμαι καλά.
Η ΑΘήνα φθινοπωριάζει και είμαι καλά.
Όχι, σημερα δε βρέχει.
Κάνει λίγη ψύχρα, αλλά είμαι καλά.
Μόνο τα βράδια λίγο...
Πώς να στο πώ;
Και πώς να το καταλάβεις;
Τα βράδια μεγαλώνει η μοναξιά μεσ' στο σπίτι.
Και η ώρα δεν περνάει.
Βιάζομαι να πάω να κοιμηθώ.
Όχι, δε νυστάζω.
Αλλά θέλω να κοιμηθώ.
Οι ώρες περνάνε πιο γρήγορα όταν κοιμάμαι.
Βιάζομαι να διώξω τη μέρα.
Άλλη μία μέρα που με φέρνει λίγο πιο μακριά από το πριν και λίγο πιο κοντά στο μετά.
Άλλη μια μέρα.
Με στοιχειώνει κάπως η απουσία σου.
Ή η αόριστη παρουσία σου.
Σήμερα, καθώς περπατούσα στο δρόμο, είδα τα κίτρινα πεσμένα φύλλα των δέντρων.
Ξέρεις, λένε ότι το φθινόπωρο είναι μια εποχή που πρέπει να τη ζει κανείς μόνος του. Το πιστεύεις;
Εγώ δεν ξέρω.
Όλη μου η μποέμ διάθεση εξανεμίζεται μπροστά σ΄ αυτό το γράμμα που περιμένω και δεν έρχεται.
Μπροστά στις τόσες ώρες αναμονής του μη εφικτού.


Είναι βράδυ και σου γράφω.
Να περνάς όμορφα.





(Άφησε το μολύβι να της πέσει από τα χέρια. Κοίταξε το γράμμα. Σκούπισε τα δάκρυα που της δρόσισαν τα μάγουλα. Δίπλωσε το γράμμα. Άνοιξε το μικρό ξύλινο κουτί και το έκρυψε βαθιά, πολύ βαθιά. Μέχρι τη λήθη.)










Μαρία,
26.10.2010

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Una cançó...





Tu també
Potser sense saber-ho
En algún moment
Has volgut ser una cançó


Que algú et cantés,
ser melodia a la boca d'un desconegut,
sonar precisa i tant lleugera com sentida, verdadera...
Adoptar la la forma d'un sentit que es busca


Admet que tu també
Potser sense saber-ho
En algún moment
Has volgut ser una cançó


Potser sense saber-ho
En algún moment
Fins hi tot has cregut en l'amor...




Κι εσύ επίσης
μπορεί χωρίς να το ξέρεις
κάποια στιγμή
να θέλησες να είσαι ένα τραγούδι



που κάποιος θα σε τραγουδάει
να είσαι η μελωδία στο στόμα κάποιου αγνώστου

να ηχείς ακριβώς και τόσο ελαφριά, σαν αισθητή, αληθινή...
να υιοθετείς τo σχήμα κάποιου αισθήματος που ψάχνεται...



Παραδέξου ότι κι εσύ επίσης
ίσως χωρίς να το ξέρεις
να θέλησες να είσαι ένα τραγούδι...



Μπορεί χωρίς να το ξέρεις
κάποια στιγμή
ακόμα και να πίστεψες στην αγάπη...







Mishima
La forma d´un sentit








♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♪

(πόσες φορές ονειρεύτηκα
να γίνω κι εγώ ένα τραγούδι
μια μελωδία στα χείλη κάποιου αγνώστου...
και πόσες ακόμα
πίστεψα στην αγάπη...
ίσως και χωρίς να το ξέρω...)

♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪

















Μαρία,
17.10.2010

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

"Εδώ οι μέρες μου περνούν με τη βροχή..."

"Εδώ οι μέρες μου περνούν με τη βροχή..."



Η βροχή.
Η καινούργια αρχή.
Η απώλεια.
Η ανασφάλεια.
Και η "πιο" ασφάλεια.
Η αστάθεια.
Η μοναξιά.
Η απογοήτευση.
Η αισιοδοξία.
Η μελαγχολία.
Το χαμόγελο.
Το σπίτι.
Τα δάκρυα.
Το κρύο.
Το ζεστό κρεβάτι.
Η πολυθρόνα.
Τα πεσμένα φύλλα.
Τα σχέδια.
Οι μελωδίες.
Τα βράδια.
Οι δρόμοι.
Τα φώτα.
Το σκοτάδι.

Οι αναμνήσεις.
Τα όνειρα.
Οι αυταπάτες.
Η σιωπή.
Το φθινόπωρο.
Αυτό το φθινόπωρο.

...



Μαρία,
12.10.2010

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Τελικά...

...καλύτερα να γελώ
και να γελιέμαι...







Ρ.Φιλύρας





Μαρία,
11.10.2010

Δε μένει εδώ κανείς...





Πιασμένος σε παγίδα -κι έχουν περάσει χρόνια-
στην πόρτα σου γυρνάω κάθε πρωί.
Στη σκέψη σου αρρωσταίνω, στέκω, βαριανασαίνω,
θυμάμαι όταν σε είχα πρωτοδεί...


Δε μένει εδώ κανείς,
μόνο τα δέντρα μείναν ίδια
κι άδειοι δρόμοι με σκουπίδια.
Δε μένει εδώ κανείς,
σκληρό το φώς που ξημερώνει,
σα μεθυσμένο μ' ανταμώνεικαι με λιώνει.


Ξεπούλησα το νού μου -κορόϊδο του εαυτού μου-
αράχνη σ' ακατοίκητο ουρανό
νομίζω τά 'χω χάσει δεν σ' έχω ξεπεράσει
κοιτάζω το κουδούνι σου: αδειανό.


Δε μένει εδώ κανείς,
μόνο τα δέντρα μείναν ίδια
κι άδειοι δρόμοι με σκουπίδια
Δε μένει εδώ κανείς,
σκληρό το φώς που ξημερώνει,
σα μεθυσμένο μ' ανταμώνει
και με λιώνει.



Σωκράτης Μάλαμας
"Αράχνη"














Μαρία,
10.10.2010

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

Πια...

"Γιατί μου μίλησες με τον παλιό τρόπο; Δεν πρόσεξες ότι δεν ήμουν πια εγώ;"


Κώστας Μόντης






Γιατί σου μίλησα με τον παλιό τρόπο αφού δεν ήσουν πια εσύ;
Κι εγώ γιατί ήμουν ακόμη εγώ αφού εσύ δεν ήσουν πια εσύ;

Και τώρα που εσύ δεν είσαι πια εσύ
κι εγώ είμαι κάτι που δεν ήμουν
που είμαι κάτι που μαζί σου έγινα
αλλά είμαι ακόμη εγώ

...τι μένει;











Μαρία,
02.10.2010