Σου γράφω και είναι βράδυ.
Μου ανέβηκε πάλι αυτός ο κόμπος στο λαιμό.
Δεν ξέρω τι μου προκάλεσε πάλι αυτήν την ταραχή.
Μου ανέβηκε πάλι αυτός ο κόμπος στο λαιμό.
Δεν ξέρω τι μου προκάλεσε πάλι αυτήν την ταραχή.
'Η μάλλον ξέρω.
Ίσως ήταν εκείνη η μελωδία από πιάνο.
Με πήγε λίγο πίσω.
Σε κείνες τις δέκα μέρες. Θυμάσαι;
Είμαι καλά.
Η ΑΘήνα φθινοπωριάζει και είμαι καλά.
Όχι, σημερα δε βρέχει.
Κάνει λίγη ψύχρα, αλλά είμαι καλά.
Μόνο τα βράδια λίγο...
Πώς να στο πώ;
Και πώς να το καταλάβεις;
Τα βράδια μεγαλώνει η μοναξιά μεσ' στο σπίτι.
Και η ώρα δεν περνάει.
Βιάζομαι να πάω να κοιμηθώ.
Όχι, δε νυστάζω.
Αλλά θέλω να κοιμηθώ.
Οι ώρες περνάνε πιο γρήγορα όταν κοιμάμαι.
Βιάζομαι να διώξω τη μέρα.
Άλλη μία μέρα που με φέρνει λίγο πιο μακριά από το πριν και λίγο πιο κοντά στο μετά.
Άλλη μια μέρα.
Με στοιχειώνει κάπως η απουσία σου.
Ή η αόριστη παρουσία σου.
Σήμερα, καθώς περπατούσα στο δρόμο, είδα τα κίτρινα πεσμένα φύλλα των δέντρων.
Ίσως ήταν εκείνη η μελωδία από πιάνο.
Με πήγε λίγο πίσω.
Σε κείνες τις δέκα μέρες. Θυμάσαι;
Είμαι καλά.
Η ΑΘήνα φθινοπωριάζει και είμαι καλά.
Όχι, σημερα δε βρέχει.
Κάνει λίγη ψύχρα, αλλά είμαι καλά.
Μόνο τα βράδια λίγο...
Πώς να στο πώ;
Και πώς να το καταλάβεις;
Τα βράδια μεγαλώνει η μοναξιά μεσ' στο σπίτι.
Και η ώρα δεν περνάει.
Βιάζομαι να πάω να κοιμηθώ.
Όχι, δε νυστάζω.
Αλλά θέλω να κοιμηθώ.
Οι ώρες περνάνε πιο γρήγορα όταν κοιμάμαι.
Βιάζομαι να διώξω τη μέρα.
Άλλη μία μέρα που με φέρνει λίγο πιο μακριά από το πριν και λίγο πιο κοντά στο μετά.
Άλλη μια μέρα.
Με στοιχειώνει κάπως η απουσία σου.
Ή η αόριστη παρουσία σου.
Σήμερα, καθώς περπατούσα στο δρόμο, είδα τα κίτρινα πεσμένα φύλλα των δέντρων.
Ξέρεις, λένε ότι το φθινόπωρο είναι μια εποχή που πρέπει να τη ζει κανείς μόνος του. Το πιστεύεις;
Εγώ δεν ξέρω.
Όλη μου η μποέμ διάθεση εξανεμίζεται μπροστά σ΄ αυτό το γράμμα που περιμένω και δεν έρχεται.
Μπροστά στις τόσες ώρες αναμονής του μη εφικτού.
Είναι βράδυ και σου γράφω.
Να περνάς όμορφα.
(Άφησε το μολύβι να της πέσει από τα χέρια. Κοίταξε το γράμμα. Σκούπισε τα δάκρυα που της δρόσισαν τα μάγουλα. Δίπλωσε το γράμμα. Άνοιξε το μικρό ξύλινο κουτί και το έκρυψε βαθιά, πολύ βαθιά. Μέχρι τη λήθη.)
Μαρία,
26.10.2010
6 σχόλια:
Ψυχανεμίζομαι ότι έχει να κάνει με κάποιο προσωπικό σου ζήτημα...
Μπορει, απο την αλλη, να μην εχει αλλα αν εχει, δέξου μια συμβουλή απο κάποια μεγαλύτερη από σενα: προσπάθησε να δαμάσεις αυτους τους "δαίμονες" που κανουν τα βραδια μας πιο δυσκολα. Ειναι δύσκολο αλλα σου λεω ότι γίνεται και ο χρόνος είναι ο καλυτερος φίλος σου για να γινει αυτο.
Σε λιγο καιρο ο περι ου ο λογος θα αποτελει μοναχα μια αναμνηση στην ζωη σου, ειναι ζητημα χρονου.
Μην μενεις παραπανω και μην 'του' δίνεις σημασια ακομη και τώρα που εχει φυγει.
Τον κανεις να φαινετια 'δυνατος' και δεν του αξιζει.
Μαρια
ΥΓ: Σκεφτομαι οτι το παραπανω σχολιο, αν εχω πεσει εξω στην προβλεψημου, μπορει καλλιστα να χρησιμευσει για fututre foof for thought!! :)
Μαράκι,
Έχεις απόλυτο δίκιο σε ό, τι λες και σ' ευχαριστώ πολύ για τη συμβουλή σου. Πιστεύω κι εγώ πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός και τα γιατρεύει όλα.
Η συγκεκριμένη ανάρτηση δεν είναι ακριβώς προσωπική, έχει βέβαια κάποια στοιχεία από μένα, αλλά μπλέκεται αρκετά και με τη μυθοπλασία...
Σίγουρα πάντως το σχόλιο σου χρησιμέυει ως "food for thought" και για τώρα και για το μέλλον. :)
Μuchas gracias και πάλι...
Να περνάς όμορφα στην άλλη μεριά του Ατλαντικού.
Μ.
υπεροχο....
υπεροχο....
κρατω αυτο και ζητω τα δικαιωματα:
"Ξέρεις, λένε ότι το φθινόπωρο είναι μια εποχή που πρέπει να τη ζει κανείς μόνος του. Το πιστεύεις?"
@sourgelaki
Merci, merci!
Τα δικαιώματα όλα δικά σου...:P
Και το κολάζ σου που ακολουθεί τη φράση, υπέροχο όπως πάντα...;)
Μ.
moy leipeis kapws...
@queen
Εμένα πάλι μου λείπεις πολύ.
Μ.
Δημοσίευση σχολίου