5.30 το απόγευμα...

"And turning out the light,

I must have yawned and dreamt my way through yet another night,

And rattling on the roof I maybe heard the sound of rain,

"I love the rain."

The day before you came..."

5.30 η ώρα το απόγευμα.
Ένα κανονικό απόγευμα, μιας κανονικής μέρας, μιας κανονικής βδομάδας, ενός κανονικού Νοεμβρίου...
Αυτό το πορτοκαλο-κόκκινο χρώμα του ουρανού που πάντα με κάνει να σηκώνω το βλέμμα απο ό, τι κάνω και να κοιτάζω ψηλά, έξω από το παράθυρο...
Είναι 5.30.
Μπροστά μου έχω...
Μια δουλειά που αγαπώ.
Ένα τραγούδι που με συγκινεί.
Μία σκέψη που με κάνει να χαμογελώ. Και άλλη μία που με μελαγχολεί.
Ένα ταξίδι εν όψει στην πόλη που πριν καιρό υπήρξε η πόλη μου και που με κάποιο τρόπο θα είναι για πάντα.
Έξω κάνει κρύο κι εγώ είμαι στο σπίτι μου και είμαι ζεστά.
Και αυτό από μόνο του με κάνει να συγκινούμαι.
Γιατί όλα είναι κανονικά κι εγώ είμαι καλά.
Τόσο απλά.








(Το τραγούδι συντροφιά μου αυτά τα απογεύματα...)






Μαρία,
23.11.2010