Paris...encore et encore!!!

«Μια ζωή που έζησες, την έζησες, δεν τη βρίσκεις αλλού. Γιατί την έζησες μέσα σε μυρουδιές, μέσα σε φώτα, μέσα σε ήλιους και βροχές, μέσα σ’ ανθρώπους. Κι αυτά όλα θα μένουν πίσω σου και θα τ’ αναζητάς...»

Στρατής Τσίρκας

Ακυβέρνητες Πολιτείες, "Αριάγνη"

Σκηνή 1η

Παραμονή της μικρής επιστροφής στην παλιά μου πόλη νιώθω κάποια ανησυχία. Λέω σε μια φίλη ότι νιώθω σαν να επρόκειτο να ξανασυναντηθώ μετά από καιρό με έναν παλιό αγαπημένο.

Σκηνή 2η

Στο αεροδρόμιο Orly του Παρισιού όλα είναι άσπρα. Θυμάμαι την πρώτη-πρώτη φορά που επισκέφτηκα το Παρίσι και πάλι χιόνιζε ασταμάτητα. Κατευθύνομαι προς τη στάση του λεωφορείου, όπως πάντα. Νιώθω περίεργα, αλλά γνώριμα. Στο πρώτο "mademoiselle" και "je vous en prie" που ακούω χαμογελάω πλατιά. Η γαλλική γλώσσα που τόσο αγαπώ ηχεί στα αυτιά μου σαν μελωδία.

Σκηνή 3η

Στη στάση Μοntsouris κατεβαίνω. Προσπαθώ να προσανατολιστώ και μου παίρνει λίγα δευτερόλεπτα, αλλά τα καταφέρνω. Βρίσκω εύκολα τη Fondation Hellénique της Cité Universitaire και χαίρομαι. Η μεγάλη πόρτα ανοίγει και βγαίνει από μέσα η φίλη Δ. να με καλωσορίσει. Ξαφνικά ο χρόνος παγώνει και όλα είναι πολύ "déjà vu". "Καλωσόρισες στο σπίτι! Παρίσι!!!" Στο κτίριο τίποτα δεν έχει αλλάξει και οι αναμνήσεις ξεπηδούν σε κάθε τοίχο.

Σκηνή 4η

Μπαίνω στο μετρό. Η χαρακτηριστική του μυρωδιά είναι ακόμα εκεί. Κατεβαίνω στη στάση "Châtelet" και όπως πάντα γίνεται χαμός. Βγαίνω σε μία από τις αμέτρητες εξόδους του σταθμού και κατευθύνομαι προς το Centre Georges Pompidou. Κάθομαι σε ένα καφέ και παραγγέλνω έναν καφέ allongé. (Πόσο καιρό είχα ν' ακούσω τη φωνή μου στα γαλλικά;) Παρατηρώ τον κόσμο που περνάει. Κοιτάω το κτίριο απέναντί μου. Πάντα πίστευα ότι η καλύτερη θέα του Παρισιού είναι από το Pompidou, γιατί όλα φαίνονται τόσο κοντά, οι στέγες, τα παράθυρα.

Σκηνή 5η

Έχω ραντεβού για φαγητό στο "φτερωτό μυρμήγκι", κοντά στη Σορβόννη. Ξαναπερπατάω τους δρόμους που κάποτε περπατούσα φορτωμένη με βιβλία, σκέψεις, ανησυχίες... Ανοίγω την πόρτα και όλα έχουν μείνει ίδια. Οι τοίχοι με τα βιβλία στους τοίχους, τα κάδρα, τα λαμπάκια, η μικρή σοφιτούλα... Η κουβέντα αρχίζει και διαρκεί για ώρες. Κι εγώ δεν καταλαβαίνω πώς κατάφερα να ταξιδέψω τόσο γρήγορα στο χώρο και στο χρόνο. Η Δ. με τραβάει μια φωτογραφία, την ίδια που με είχε τραβήξει πριν από 3 ακριβώς χρόνια, στο ίδιο ακριβώς μέρος, στην ίδια ακριβώς πόζα. Κι εγώ την κοιτάω και ψάχνω στο βλέμμα μου να δω τι έχει αλλάξει σ' εκείνη την Petite Marie που ήθελε κάποτε να κατακτήσει το Παρίσι...

Σκηνή 6η

Πρωινό στο Παρίσι σημαίνει ζεστός γαλλικός καφές, galettes bretonnes και άλλες λιχουδιές σε ένα δωμάτιο μόλις 10 τετραγωνικών που όμως κρύβει πολύ ζεστασιά... Το πρωινό συνοδεύει μια παλιά μελωδία που μας γυρίζει πίσω...

Σκηνή 7η

Στο St-Germain-des-Prés όλα είναι στολισμένα και καταλαβαίνω πως τα Χριστούγεννα είναι καθ' οδόν. Χάνομαι σε αγαπημένες γωνιές, δρομάκια, στο χρόνο.

Σκηνή 8η

Στην πλατεία της Σορβόννης δεν έχει αλλάξει τίποτα. Νομίζω πως από κάποια γωνιά θα βγει η Λ. και θα καθήσουμε για καφέ στο γνωστό μας τραπεζάκι. Και οι Γάλλοι θα έρχονται και θα φεύγουν κι εμείς θα μένουμε εκεί γιατί "nous sommes Grecques" και έχουμε πολλά να πούμε. Στο δρόμο για την rue Mouffetard όλα είναι ίδια και η κρέπα του "petit Grec" πεντανόστιμη όπως πάντα.

Σκηνή 9η

Μπαίνω στο πρώτο μετρό που βρίσκω και κατεβαίνω στον Πύργο του Άιφελ, αλλά από την πίσω πλευρά, γιατί πάντα μου φαινόταν πιο ανθρώπινη από αυτήν που φαίνεται από το Trocadero. Όσο πλησιάζω νιώθω μια περίεργη χαρά που δεν μπορώ να εξηγήσω. Στέκομαι ακριβώς από κάτω και εκείνη τη στιγμή τα φωτάκια αρχίζουν να λαμπυρίζουν. Αποτραβιέμαι σε μια γωνιά και αφήνομαι. Κάθε λαμπάκι είναι και μια ανάμνηση. Κάτι γλυκό που έχω να θυμάμαι. Νιώθω ευτυχισμένη που μπορώ να επιστρέφω εκεί που αγαπώ.

Σκηνή 10η

Περπατώ κατά μήκος του Σηκουάνα και χάνομαι στις σκέψεις μου. Νιώθω μια γεύση γλυκιάς νοσταλγίας στα χείλη που με κάνει να χαμογελώ, αλλά και να σκέφτομαι ότι ο κύκλος της ζωής στο Παρίσι έχει κλείσει και ότι "ό, τι πέρασε, πέρασε σωστά".

Σκηνή 11η

Βαστίλλη. Οι φίλοι με περιμένουν σε ένα μπαρ της περιοχής. Τους βλέπω και πέφτω στις αγκαλιές τους. Μ' αρέσει όταν ξανασυναντιέμαι με ανθρώπους και είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Αυτό κάτι σημαίνει. 'Η μάλλον σημαίνει πολλά. Ο R. θυμάται τα γαλλικά μου την πρώτη μέρα που έφτασα στο Παρίσι, μόλις είχαμε γνωριστεί, και όλοι ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια. Μου δείχνει το κινητό του όπου με έχει περασμένη ως "Μaria 519", 519 ήταν το νούμερο του δωματίου μου στην εστία μας. Ξαναβλέπω το γαλλικό μου νούμερο τηλεφώνου που κάποτε το ήξερα απ' έξω, αλλά τώρα αυτή αλληλουχία αριθμών φαντάζει τόσο μακρινή... O C. μου λέει πόσο χαίρεται που με ξαναβλέπει και τα μάτια του με συγκινούν. Θυμάμαι ατέλειωτα βράδια στην εστία, κουβέντες, γέλια και ξενύχτια.

Σκηνή 12η

Στους σκοτεινούς δρόμους του νυχτερινού Παρισιού ψάχνουμε με τη Δ. "noctilien". Κάνει κρύο, είμαστε κουρασμένες, αλλά γελάμε συνέχεια γιατί θυμόμαστε τρία χρόνια πριν που κάναμε τα ίδια. Κάνουμε πλάκα και λέμε ότι γεράσαμε πια και δεν αντέχουμε τα ξενύχτια.

Σκηνή 13η

Ξυπνάω σε ένα χιονισμένο Παρίσι. Λευκές σκέψεις και χαμόγελα.

Σκηνή 14η

Βράδυ στο Οberkampf. Με παλιούς, αλλά και καινούργιους φίλους. Μου λένε ότι μιλάω σαν ισπανίδα κι εγώ συνειδητοποιώ πόσο με έχει επηρεάσει η καινούργια μου γλώσσα. Γέλια πολλά και ωραίες στιγμές. Είμαι χαρούμενη.

Σκηνή 15η

Είναι πρωί και παίρνω το μετρό για τη Μονμάρτρη. Στο δρόμο για τον τόσο τουριστικό προορισμό, που όμως αγαπώ και πάντα θα αποζητώ μια βόλτα εκεί, μπαίνει ένας μουσικός με ακορντεόν. Πάντα με έκανε να συγκινούμαι ο ήχος ενός ακορντεόν...

Σκηνή 16η

Σε ένα καφέ στο Marais συνειδητοποιώ ότι μέσα σε λίγες ώρες θα αλλάξω πάλι τοπίο και θα βρεθώ σπίτι. Σπίτι αυτή τη φορά είναι η Βαρκελώνη.

Σκηνή 17η

Αποχαιρετώ τους φίλους μου, παλιούς και καινούργιους, και κατευθύνομαι προς τη στάση του λεωφορείου που θα με πάει στο αεροδρόμιο. Με γνώριμα βήματα και κινήσεις, μια και δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνω. Και σίγουρα ούτε η τελευταία.

Σκηνή 18η

Το αεροπλάνο είναι έτοιμο για απογείωση. Φεύγω γεμάτη. Καινούργιες αναμνήσεις χορεύουν με τις παλιές. Δεν είμαι λυπημένη, κι ας κυλάει ένα δάκρυ στο μάγουλό μου. Λέω "au revoir" στο Παρισάκι μου, στο οποίο ξέρω ότι πάντα θα επιστρέφω με την ίδια χαρά που επιστρέφει κάποιος σε μια πόλη που αγάπησε, δέθηκε μαζί της και άφησε ένα κομμάτι του για πάντα πίσω της. Γιατί στο κάτω-κάτω... "we' ll always have Paris"!!!

Μαρία,

05.12.2010