"Those were the days..."

‎"Those were the days, my friend

We thought they'd never end

We'd sing and dance forever and a day

We'd live the life we choose

We'd fight and never lose...

For we were young and sure to have our way..."

Στο "εδώ" μου που υπεραγαπώ...

Σε μια Αθήνα κάπως μουδιασμένη και λίγο γκρίζα, προσγειώνεται το αεροπλάνο μου. Βρέχει και έχει κίνηση στους δρόμους, λόγω της (μιας εκ των πολλών) απεργίας. Ο μπαμπάς έχει έρθει να με πάρει, η μαμά στο σπίτι μού έχει πάρει τις αγαπημένες μου πάστες και με περιμένει. Το σπίτι είναι τόσο ζεστό. Τα δώρα ανοίγουν κι είναι τόσο όμορφη εικόνα να βλέπεις τους γονείς να χαίρονται σαν μικρά παιδιά. Το σπίτι μοσχομυρίζει κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο, που είναι το αγαπημένο μου. Το οικογενειακό τραπέζι μού έχει λείψει.

Το ελληνικό μου τηλέφωνο χτυπά και οι φίλοι μου με καλωσορίζουν. Το βράδυ έχει βόλτα στη νυχτερινή Αθήνα με το αυτοκίνητο. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι σκουπίδια, αλλά πίσω από τη διάχυτη απελπισία εγώ βλέπω φως.

Το βράδυ κοιμάμαι στο παλιό μου παιδικό-εφηβικό-φοιτητικό δωμάτιο που δεν με χωράει πια. Κι όμως, πόσο ήσυχη κοιμάμαι όταν οι γονείς μου είναι στο δίπλα δωμάτιο, πόσο προστατευμένη νιώθω! Ξαναγίνομαι παιδί, με 'κείνη την ανεμελιά που σου δίνει η έλλειψη ευθυνών και προβλημάτων.

Το επόμενο πρωί ξυπνάω και κατεβαίνω στο κέντρο, όπου με περιμένουν ατέλειωτες ώρες από βόλτες, κουβέντες, καφέδες. Το βράδυ ο Μαραβέγιας τραγουδάει "Welcome to Greece" κι εγώ νομίζω ότι είμαι η πιο χαρούμενη ανάμεσα στους θαμώνες της μουσικής σκηνής.

Οι μέρες κυλούν, πέρασε κιόλας μια βδομάδα στην πόλη μου- μη με ρωτήσεις πώς, ούτε κι εγώ το κατάλαβα! Γέλια, φαγητά, ποτά, βόλτες, ξενύχτια, θέατρο, παρέα, φίλοι, ζεστασιά... Τόση ζεστασιά! Ποτέ και με τίποτα δεν θα άλλαζα την αίσθηση του να νιώθω ότι περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που με αγαπούν και τους αγαπώ. Γι αυτό το "εδώ" μου που λατρεύω, νομίζω ότι όσες φορές κι αν φεύγω, άλλες τόσες θα γυρίζω.

(Προχτές σ' ένα μπαρ στην πλατεία Μαβίλη που ήμουν πάλι περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που αγαπώ, άκουσα αυτό το τραγούδι... Και τόσο μου άρεσε η σκέψη ότι είμαστε νέοι, τραγουδάμε, χορεύουμε, ζούμε τη ζωή που επιλέγουμε, αγωνιζόμαστε και νιώθουμε ότι ποτέ δε χάνουμε, ότι έχουμε το δρόμο μας που όσο δύσκολος κι αν είναι, εμείς θα τον βρούμε... Και με τη δύναμη που μας δίνει η νεανική μας ηθελημένη ή μη αφέλεια, πιστεύουμε ότι αυτές οι μέρες δε θα αλλάξουν ποτέ και τα όνειρά μας θα συνεχίσουν να υπάρχουν...)

Μαρία,

22.12.2010