Δευτέρα πρωί.
Καινούργια εβδομάδα, καινούργιος μήνας, καινούργια εποχή.
Δευτέρα πρωί στο κέντρο της πόλης.
Είχα ξεχάσει πόσο όμορφο είναι το κέντρο της πόλης μια τυχαία καθημερινή.
Καθημερινή χειμώνα. Με τον κόσμο να περπατάει μέσα στα χοντρά παλτό του, τον αέρα να φυσάει, και τα δέντρα να χαίρονται τις τελευταίες μέρες που μοιράζονται με τα φύλλα τους, λίγο πριν τα αποχωριστούν.
Μπαίνω σ' ένα μικροσκοπικό καφέ με ξύλινα τραπεζάκια και χρωματιστές λάμπες. Πιάνω το τραπέζι δίπλα στην τζαμαρία για να μπορώ να βλέπω έξω. Βγάζω το βιβλίο μου, τα μολύβια μου και αρχίζω το διάβασμα. Καμιά φορά σηκώνω το βλέμμα και κοιτάω έξω από το παράθυρο. Το δρόμο, τους ανθρώπους, τον ουρανό. Είναι όμορφα. Τόσο απλά.
Επιστρέφω στο σπίτι με το ποδήλατο. Τι ωραία αίσθηση να μετακινείται κανείς στην πόλη με ποδήλατο! Στη στάση που το αφήνω βρίσκεται ένα ψηλό δέντρο. Ακούω να φύλλα να θροΐζουν. Σηκώνω το κεφάλι και βλέπω ένα μικρό πράσινο παπαγαλάκι.
Πώς βρέθηκε τόση ποίηση σε ένα πρωινό;
Μπαίνω σπίτι. Παίρνω τη σκάλα, ανεβαίνω στο πατάρι. Κατεβάζω τα στολίδια. Σήμερα το σπίτι θα ντυθεί χριστουγεννιάτικα. Με στολίδια και λαμπιόνια.
Όλα έτοιμα. Κοιτάζω τα φωτάκια και τα κεράκια που καίνε. Η ώρα είναι πέντε και σε λίγο πρέπει να φύγω για τη δουλειά. Σκέφτομαι ξανά το σημερινό πρωινό.
Πώς χωράει τόση ομορφιά σε ένα πρωινό;
Δευτέρα.
Καινούργια εβδομάδα, καινούργιος μήνας, καινούργια εποχή.
Καινούργια εποχή. Γενικά.
Μαρία,
02.12.2013
Βαρκελώνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου