Η τελευταία 30η του μηνός για το 2013 είναι αυτό ακριβώς η φράση.
Μεσημέρι, λίγο πριν φύγει ο παλιός ο χρόνος, στο κέντρο της πόλης.
Οι τελευταίες μέρες συνέβαλαν σε ακόμη περισσότερες σκέψεις. Λόγω συνθηκών και καταστάσεων. Αλλά δε θέλω να πω γι αυτά σήμερα, σήμερα θέλω να πω για τη φράση της 30ης του μηνός, αυτού του Δεκεμβρίου 2013.
Λίγο πριν φύγει ο χρόνος αναλογίζεσαι αν όλα όσα ήθελες βγήκαν αληθινά, αν οι στόχοι που έβαλες πραγματοποιήθηκαν. Πόσο διαφορετικός είσαι από τον εαυτό σου της προηγούμενης χρονιάς. Αλλά δε θέλω να πω ούτε γι αυτό σήμερα.
Σήμερα η Κ. μου 'πε ότι το 2013 δεν έχει να θυμάται την "χειρότερη στιγμή του έτους". Και ότι αν δεν έχεις να θυμάσαι μία χειρότερη στιγμή, κάτι που θυμάσαι ενώ θα έδινες τα πάντα για να το σβήσεις από τη μνήμη σου, τότε σημαίνει ότι η χρονιά ήταν καλή. Και κάνοντας ένα γρήγορο σκανάρισμα στις αναμνήσεις του 2013, συνειδητοποίησα ότι ούτε εγώ έχω μία τέτοια στιγμή να θυμάμαι. Άρα το 2013, δεν ήταν και τόσο άσχημο.
Λέω και ξαναλέω ότι άλλο είναι το θέμα μου σήμερα, αλλά σίγουρα μια 30η Δεκεμβρίου σε οδηγεί- χωρίς πάντα να το θέλεις-σε απολογισμούς. Έλεγα για τη φράση, λοιπόν, αυτή η φράση μου άρεσε γιατί συμπυκνώνει πολλές από τις σκέψεις μου, των τελευταίων ημερών αλλά και του 2013.
"Είμαστε ελεύθεροι, αλλά και βαθιά ριζωμένοι στη γη".
Σκέφτηκα πόσες φορές πάτησα πάνω στο λεπτό σκοινί, προσπαθώντας να βρω μία ισορροπία ανάμεσα στην ελευθερία, στην ανάγκη να πετάξω, αλλά και στη συνειδητοποίηση ότι είμαστε ριζωμένοι στη γη και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την ανθρώπινη φύση μας.
Και αναρωτήθηκα πόσες φορές το 2014, αλλά και στα χρόνια που έρχονται,θα πρέπει να ισορροπήσω ανάμεσα στα δύο σκέλη αυτής της φράσης.
Αλλά και να μην ισορροπήσουμε πάντα, δεν πειράζει. Να ζήσουμε πρέπει. Γιατί καμιά φορά, αυτό που ομορφαίνει τις μέρες μας είναι να χάνουμε την λίγο την ισορροπία (μας) και να πέφτουμε με τα μούτρα στη ζωή.
...
Μ.
30.12.2013
Αθήνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου