Στην παγωμένη Αθήνα αυτού του Δεκεμβρίου, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, ο ήχος από τα καινούργια μου τακούνια σπάει την ησυχία των δρόμων. Κρυμμένο στα σκοτεινά στενάκια των Αμπελοκήπων, της γειτονιάς μου, βρίσκεται ένα μικρό, μικρό καφέ γεμάτο λαμπιόνια, παράθυρα με καρό κουρτίνες, ρετρό φωτιστικά και βιβλία. Ή αλλιώς, ο παράδεισός μου.
Όταν μπαίνω μέσα η διάθεσή μου φτιάχνει αμέσως, νιώθω μια ζεστασιά. Νιώθω ότι ταξιδεύω στο χώρο και στο χρόνο.
Ένα μέρος για να γίνει από όμορφο ιδιαίτερο, πρέπει να φιλοξενήσει στιγμές. Στιγμές, συζητήσεις και συναισθήματα. Γιατί αν κάτι μένει από τα μέρη που περάσαμε, επισκεφτήκαμε, είδαμε είναι το πώς νιώσαμε όταν ήμασταν εκεί.
Αυτό το μέρος έγινε σιγά-σιγά ιδιαίτερο, γιατί φιλοξένησε πολλές στιγμές, αλλά χαρακτηριστικά θυμάμαι τέσσερις: πέρυσι τον Απρίλιο με τη Ν. να κάνουμε μια κουβέντα που αποδείχτηκε πολύ γρήγορα προφητική· τον περασμένο Αύγουστο, μια μέρα πριν φύγω για την Αμερική με τη Λ. να μου λέει να μη φοβάμαι τον πήχη που μπαίνει ψηλά και να μου εύχεται καλό φθινόπωρο· το περασμένο Σάββατο με την Ο. και την Ε. να συναντιόμαστε και να γελάμε μαζί μετά από καιρό· και απόψε ο Β. να κάνει μία πρόποση έχοντας μόλις ακούσει μια πολύ δυνατή μου ευχή για την καινούργια χρονιά. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή να ακούγεται ξαφνικά από το ηχείο η φωνή του Σινάτρα να τραγουδάει "I want to wake up in that city that never sleeps..."
Και πρέπει να ξέρεις ότι για κάποιον που ψάχνει συμβολισμούς στο καθετί, αυτή η μικρή λεπτομέρεια δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου τυχαία.
Μαρία,
17.12.2013
Αθήνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου