Η στιγμή της 30ης του μηνός... ΙV.

Είναι 30 Νοεμβρίου και ήρθε η ώρα για τη μικρή στιγμή του μήνα. Η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι δεν κατάλαβα πότε πέρασε πάλι ένας μήνας. Η δεύτερη είναι ότι δεν το πιστεύω ότι πέρασε επιτέλους αυτός ο μήνας. Και όλα όσα περιείχε.

Νιώθω ανακούφιση που τελείωσε, νομίζω αυτή η εβδομάδα ήταν το αποκορύφωμα των τρελών ρυθμών, της δουλειάς και της κούρασης. Τις τελευταίες τρεις μέρες για να επανορθώσω έκανα δώρο στον εαυτό μου τρία πρωινά ξυπνήματα χωρίς ξυπνητήρι!!! (Και δύο φούστες. Και ένα κραγιόν βαθύ μωβ χειμωνιάτικο. Εντάξει, επανόρθωσα για τα καλά!)  

Βγαίνω στο δρόμο και είναι νύχτα. Ο χειμώνας μπήκε απότομα στη Βαρκελώνη και περάσαμε ξαφνικά από τα κοντομάνικα στα χοντρά παλτό. Βγαίνω στο δρόμο και τυλίγω γερά το μάλλινο κασκόλ μου γύρω από το λαιμό, φοράω τα γάντια μου. Το κρύο μου διαπερνάει όλο το σώμα, αλλά μ' αρέσει. Περπατάω στο δρόμο και απολαμβάνω τόσο πολύ το κρύο αέρα που χαϊδεύει το πρόσωπο. Μ' αρέσει η αλλαγή εποχής. 

Χαζεύω τους δρόμους και βλέπω ότι η πόλη ντύθηκε ήδη χριστουγεννιάτικα- φέτος πιο νωρίς από κάθε άλλη χρονιά. Παντού φώτα και στολισμοί. Είναι όμορφα. 

Αυτή η στιγμή της 30ης του μηνός με βρίσκει λίγο πιο αισιόδοξη και πιο χαμογελαστή από την προηγούμενη. Όχι ότι άλλαξε κάτι αυτές τις ημέρες, αλλά νομίζω ότι άλλαξα λίγο εγώ. Αλλαγή πλεύσης. Η ζωή δεν είναι εύκολη- και σκέψου ότι πείραζα τον παππού όταν μου έλεγε "Μαρία, η ζωή είναι αγώνας"- αυτό νομίζω είναι από τα πρώτα μαθήματα της ενήλικης ζωής. Η ζωή όντως δεν είναι εύκολη. Και υπάρχουν περίοδοι που συσσωρεύονται τα προβλήματα, οι δυσκολίες, οι ατυχίες. Όπως αντίστοιχα υπάρχουν και άλλες πιο ευχάριστες, πιο χαρούμενες, πιο γλυκές. Όμως άλλο ένα μάθημα είναι ότι ο τροχός πάντα γυρίζει. Πάντα.

Αυτήν την 30η του μηνός αισιοδοξώ. Είμαι πάλι εγώ. Μετά από ένα διάστημα εσωστρέφειας, σιωπής, μοναχικότητας, και κάπως πεσιμισμού, είμαι πάλι εγώ. Και ξαναλέω στον εαυτό μου δυνατά μία από τις τρεις-φράσεις κλειδιά στη ζωή μου "Μα αν είναι η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως..." Σήμερα πιστεύω ότι όντως το φως θα έρθει κάποια μέρα. Αλλά μέχρι τότε πρέπει να χαμογελώ ακόμα και στις σκοτεινές μέρες.

Αισιοδοξώ σήμερα. Γιατί πριν λίγο είδα μαζεμένους ανθρώπους που αγαπώ, που μου θύμισαν ότι αυτά που κατάφερα εδώ δεν είναι λίγα. Δεν είναι λίγα για εκείνους, άρα δεν πρέπει να φαίνονται ούτε σε μένα λίγα. Και μετά βγήκα έξω, πάλι μετά από καιρό. Και ήπια λίγο κρασί, γέλασα, πέρασα όμορφα. Μετά γυρνώντας ξαναείδα τα φωτάκια στο δρόμο και ξαναθυμήθηκα ότι έρχονται οι γιορτές. Και σκέφτηκα ότι σε λίγες μέρες θα είμαι πίσω στην πόλη μου, στους δικούς μου ανθρώπους, στις αγκαλιές τους. Και αυτές οι σκέψεις φτάνουν για να με κάνουν να αισιοδοξώ.

30 Νοεμβρίου και αισιοδοξώ.
30 Νοεμβρίου και είμαι πάλι εγώ.

(Κοίτα να δεις που τελικά αυτή η συνήθεια με την στιγμή στο τέλος κάθε μήνα μου άρχισε να μου αρέσει περισσότερο από όσα φανταζόμουν!) 

Μαρία,

30.11.2013

Βαρκελώνη