Σάββατο καθημερινής...

"Άραγε να' ναι η μοναξιά σ' όλον τον κόσμο ίδια;"

Οδυσσέας Ελύτης

Είναι κάτι Σάββατα που μοιάζουν με καθημερινές. 

Μοιάζουν με καθημερινές, γιατί δεν έχουν τίποτα που να τα ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες μέρες. Τελευταία όλα μου τα Σάββατα μοιάζουν με καθημερινές.

Τίποτα δεν αλλάζει την καθημερινότητα, τη δουλειά, τις υποχρεώσεις και το τρέξιμο. Κανένα διάλειμμα, καμία μέρα χωρίς λίστα με πράγματα που πρέπει να γίνουν, καμία ανάσα, καμία διαφορά. 

Σκέφτηκα όμως ότι από τη στιγμή που όλα αυτά, τρέξιμο, δουλειά, ρουτίνα, δε θα αλλάξουν, πρέπει να αλλάξω εγώ τη στάση μου απέναντί τους. Ότι το περιθώριο που έδωσα στον εαυτό μου για απαισιοδοξία σιγά-σιγά τελειώνει. Ότι ακόμα κι αν "οι μέρες ευτυχίας πέρασαν", πρέπει να κάνω τις υπόλοιπες να μοιάζουν ευτυχισμένες. 

***

Αυτήν την εβδομάδα αγόρασα ένα καινούργιο βιβλίο. Μπήκα στο βιβλιοπωλείο, χάθηκα στα ράφια, δεν είχα πολλή ώρα, το βρήκα: Rayuela, του Julio Cortázar. Πήγα στο ταμείο, ζήτησα να μου το τυλίξουν για δώρο-πάντα ζητάω να μου τυλίξουν ό, τι αγοράζω για δώρο- δώρο στον εαυτό μου. Είχα ξεχάσει τη χαρά του να παίρνεις ένα καινούργιο βιβλίο, τον ενθουσιασμό γράφοντας στην πρώτη σελίδα τον μήνα, την πόλη, και υπογράφοντας κάτω δεξιά, Μ.Α.  Και βάζοντας το στο κομοδίνο, δίπλα στο κρεβάτι, ένα καινούργιο livre de chevet, και ένα μολυβάκι για να υπογραμμίζω φράσεις. 

*** 

Αυτήν την εβδομάδα μου έκανε μια επίσκεψη-αστραπή μια πολύ καλή μου φίλη. Κι ήταν τόσο όμορφα που γυρίζοντας από τη δουλειά αργά το βράδυ την βρήκα σπίτι να με περιμένει. Καθίσαμε να φάμε και είπαμε τα νέα μας, είχαν μαζευτεί τόσα πολλά! Και μετά θυμηθήκαμε όταν πρωτογνωριστήκαμε πριν από χρόνια στο Παρίσι, σε ένα μπαρ στο Montparnasse- ξεχνάμε το όνομά του. Αλλά είπαμε όταν κλείσουμε δέκα χρόνια φιλίας, θα ξαναπάμε στο Παρίσι μαζί και θα ψάξουμε να βρούμε εκείνο το μπαρ.

***

Αυτήν την εβδομάδα νοστάλγησα πολύ το Παρίσι. Δεν ξέρω σε τι οφείλεται αυτή η νοσταλγία. Η ιστορία του βιβλίου που αγόρασα εκτυλίσσεται στο Παρίσι. Ίσως παίζει κι αυτό το ρόλο του. Κάτω από το κείμενο, ο επιμελητής της έκδοσης κάνει σχόλια και επεξηγεί την κάθε τοποθεσία που αναφέρει ο συγγραφέας. Rue du Cherche-Midi, αστερίσκος, Jardin des Plantes, αστερίσκος, Boulevard Jourdan, αστερίσκος, Parc Montsouris, αστερίσκος, Porte d' Orléans, αστερίσκος, Quartier Latin, αστερίσκος, Pont des Arts,αστερίσκος, Bouleverd de Sévastopol, αστερίσκος. Προσπερνάω τους αστερίσκους, χωρίς να διαβάζω την επεξήγηση. Κάθε ένα από αυτά τα μέρη είναι οικεία. Και όπως περιπλανιέται ο ήρωας στους παρισινούς δρόμους, νιώθω να ξαναπεριπλανιέμαι κι εγώ στο δικό μου Παρίσι, τις μνήμες του οποίου ο χρόνος όχι μόνο δε σβήνει, αλλά αντίθετα τις δυναμώνει. Σε κάθε ένα από τα μέρη που αναφέρει το βιβλίο, έχω μια δική μου ιστορία-αν όχι περισσότερες, και πολλές αναμνήσεις να τις ακολουθούν. Γιατί το 'χουμε πει πολλές φορές, ό, τι και να γίνει "We will always have Paris". 

*** 

Και τώρα που ανέφερα αυτές τις τρεις μικρές στιγμές αυτής της εβδομάδας, συνειδητοποιώ ότι μέσα στις τόσο ίδιες μέρες, υπήρξαν κάποιες σταγόνες διαφορετικού. Είναι κι αυτό κάτι.

Κι ίσως αυτό το Σάββατο να μοιάζει με καθημερινή, αλλά πιο μετά, θα κλείσω τον υπολογιστή, θα βάλω καθαρά σεντόνια στο κρεβάτι, θα ανάψω την καινούργια πρασινοπετρόλ μου λάμπα, θα πάρω το βιβλίο μου, και αύριο δε θα βάλω ξυπνητήρι. 

Pas mal που λέει και ένα κορίτσι που ήθελε πολλά. 

Μαρία,

23.11.2013

Βαρκελώνη