Οι φίλοι.

Στη Νάσια.

Στην Έφη.

Στη Vecinita.

Στο Βαγκνερίτο.

Στον Κούμπι.

Με ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Όχι για τίποτα άλλο, μόνο για το ότι είναι εδώ, μαζί μου.

Η Κ. λέει και γράφει πάντα ότι "οι φίλοι μας είναι η περιουσία μας".

Το πιστεύω. Πάντα το πίστευα. Αλλά φτάνει μια στιγμή που χάνεις κάθε άλλη σταθερά και τότε έχεις μόνο τους φίλους. Τους φίλους ΣΟΥ. Και τότε καταλαβαίνεις το νόημα αυτής της φράσης πιο πολύ από ποτέ.

Είμαι ζαλισμένη από το αποψινό κρασί.

θυμάμαι τα λόγια του Κούμπι στο αυτοκίνητο: "Όταν θα απογειωθεί το αεροπλάνο, θα τα αφήσεις όλα πίσω σου". Ίσως να' ναι κι έτσι. Ίσως και όχι. Όμως, μου φτάνει που ήταν εκεί και μου το είπε.

Και πιο μετά, κάπου στη Μεσογείων, η Έφη και η Vecinita μου είπαν να μη φοβάμαι τη μοναξιά και ότι εκείνες θα είναι μαζί μου. Δεν έπαψα να φοβάμαι τη μοναξιά, όμως μου φτάνει που ήταν εκεί για μένα.

Και μετά ο Βαγκνερίτο μου έστειλε ένα μήνυμα και μου είπε "Πέσε με τα μούτρα στην καινούργια σου ζωή". Και ίσως έτσι πρέπει να κάνω. Ίσως και όχι. Όμως, μου φτάνει που ήταν εκεί και μου το είπε.

Και μετά γύρισα σπίτι. Το τηλέφωνο δεν έχει χτυπήσει.

Πρέπει να μάθω να μην περιμένω να χτυπήσει.

Γιατί πολύ απλά δεν θα χτυπήσει.

Αυτές τις μέρες έχασα ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου.

Αλλά, αν ισχύει ότι "οι φίλοι μας είναι η περιουσία μας"- που το πιστεύω- τότε μπορεί να έχασα κάτι σημαντικό, αλλά φεύγω με μια μεγάλη περιουσία: τους φίλους μου.

Μαρία,

9.9.2009