Οι αποδημητικές "Καλημέρες"...

Άρχισε ψύχρα.

Το γύρισε ο καιρός σε αναχώρηση.

Η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη

ξοδεύτηκε σε κάποια υδρορρόη.

Ως χθες ακόμα όλα έρχονταν.

Ζέστες, η διάθεση για φως,

λόγια, πουλιά,

πλαστογραφίας ζωής.

Γονιμοποιούνταν κάθε βράδυ τα φεγγάρια,

πολλοί διάτοντες έρωτες

ήρθαν στον κόσμο τον περασμένο μήνα.

Τώρα, η γνωστή ψύχρα

κι όλα να φεύγουν.

Ζέστες, πουλιά, η διάθεση για φως.

Φεύγουν τα πουλιά, ακολουθούν τα λόγια,

η μια ερήμωση τραβάει πίσω της την άλλη

με λύπη αυτοδίδακτη.

Ήδη αποσυνδέθηκε το φως από την επανάπαυση

κι από τις καλημέρες σου.

Τα παραθύρια ενδίδουν.

Το χέρι του μεταβλητού κλείνει τα τζάμια,

άλλοι λεν ως την άνοιξη,

άλλοι φοβούνται δια βίου.

Κι εσύ τι κάθεσαι;

Καιρός να μπείς κι εσύ στα αλλαγμένα.

Να γίνεις ό, τι αναρωτιόμουν πέρισυ:

"ποιος ξέρει το άλλο μου φθινόπωρο;"

Καιρός να γίνεις "τ' άλλο μου φθινόπωρο".

Άρχισε ψύχρα.

Ρίξε στην πλάτη σου ένα ρούχο αποδημίας.

Κική Δημουλά

"ΤΟ ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ"

Μαρία.

7.9.2009

(Περιμένοντας "το άλλο μου φθινόπωρο"...)