Barcelona: Μέρος Ι. : Το Υποσυνείδητο.

Σήμερα σε ονειρεύτηκα.

Μας ονειρεύτηκα.

Ήμασταν μαζί, όπως παλιά.

Ήταν ένα όνειρο πολύ ζωντανό, σαν αληθινό...

Και μετά ξύπνησα. (Κυριολεκτικά και μεταφορικά.)

Μου πήρε αρκετή ώρα να συνειδητοποιήσω πού βρισκόμουν.

Ήμουν σε άλλο δωμάτιο, σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα, μιλούσα άλλη γλώσσα.

Και κυρίως, δεν ήμασταν μαζί.

Όλη μέρα κάνω προσπάθεια να μη σκέφτομαι, να μη θυμάμαι...

Κι όμως έρχεται το βράδυ και το υποσυνείδητό μου με προδίδει.

Πώς να ελέγξω τα όνειρά μου;

Πρέπει να βρω έναν τρόπο.

Ξύπνησα και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα, το στομάχι μου σφίχτηκε.

Με πλημμύρισε πάλι αυτή η αβάσταχτη αίσθηση απώλειας...

Περνάς χρόνια με έναν άνθρωπο. Μοιράζεσαι τόσο πράγματα. Δένεσαι.

Είναι η πρώτη σου σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ.

Και φτάνει μια μέρα που τα συναισθήματα παγώνουν τόσο πολύ που, που...που τίποτα.

Περνούν μέρες, βδομάδες και ούτε μια λέξη.

Έδωσες τόσα και τώρα...τίποτα.

Αχ...

Τη μέρα κάνω μισό βήμα μπροστά και το βράδυ δέκα πίσω.

Μαρία.

27.09.2009