Μία επιστροφή, ένα συνέδριο, ένα ταξίδι και ένα τρένο που διασχίζει σύνορα…

Επιστροφή στη Βαρκελώνη μετά από μία σύντομη απόδραση στην Αθήνα. Φαντάζει μακρινή τώρα πια, αλλά ήθελα να γράψω κάτι για να τη θυμάμαι. Επιστροφή με τους γονείς που έρχονται μαζί. Είναι απίστευτο συναίσθημα να νιώθεις ξανά παιδί για λίγο. Το να νιώθεις παιδί συνεπάγεται ασφάλεια, θαλπωρή, φροντίδα και αυτήν την απίστευτη αίσθηση ότι όλα μπορούν να γίνουν, όλα τα προβλήματα μπορούν να λυθούν. Στοπ.

Πάσχα εκτός Ελλάδος. Το πρώτο. Θα ήθελα πολύ να ήταν και το τελευταίο. Έχω την αίσθηση ότι δεν κατάλαβα τίποτα από τη Μεγάλη Εβδομάδα, όλα πέρασαν τόσο γρήγορα, τόσο ασυναίσθητα. Η Μεγάλη Παρασκευή ήταν για πρώτη φορά μια κοινή Παρασκευή και το Μεγάλο Σάββατο ένα κοινό Σάββατο. Και μου έλειπε, πολύ μου έλειπε το χωριουδάκι μου, ο παππούς, η γιαγιά, τα τροπάρια της Μεγάλης Εβδομάδας-ακόμα κι αν τα ψέλνει φάλτσα η κυρά-Ματίνα- το πασχαλινό τραπέζι και όλα τα έθιμα που καταλαβαίνεις πόσα σημαίνουν για σένα μόνο όταν τα στερείσαι. Όπως και να’ χει, με τους γονείς στο σπίτι, καταλαβαίνεις τουλάχιστον ότι η αγάπη ταξιδεύει και ότι αν είσαι με τους δικούς σου ανθρώπους, όλα γίνονται γιορτή. 

Και το Πάσχα φαντάζει μακρινό τώρα πια, αλλά και πάλι ήθελα να γράψω κάτι για να το θυμάμαι. Στοπ.

Το συνέδριο. Μετά από μήνες σκληρής δουλειάς, άγχους, ατελείωτου διαβάσματος, μιας υπερκόπωσης, κλπ. ήρθε η στιγμή της αποζημίωσης. Ανακούφιση. Επιτέλους. Στοπ.

Το ταξίδι. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Χωρίς να πολυκαταλάβω το πώς, βρέθηκα να περνάω πάλι τον ωκεανό για να βρεθώ στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της οικογένειάς μου στο Μόντρεαλ. Οι μέρες κύλισαν όμορφα και πολλή ζεστασιά, ζεστασιά από αυτή την φιλοξενία που μόνο Έλληνες του Καναδά έχω δει να την προσφέρουν. Χτες το βράδυ δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ μπροστά στους αποχαιρετισμούς. Πόσο δύσκολο να έχεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα διασκορπισμένα στα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου… 

Στοπ. Μεγάλο στοπ. Γιατί οι αποχαιρετισμοί έχουν γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου και πρέπει να μάθω να ζω με αυτούς. Σίγουρα όμως δε θα συμφιλιωθώ ποτέ μαζί τους.

Και τώρα να’ μαι πάλι σε αυτό το τρένο που διασχίζει σύνορα… Το τρένο που οδηγεί στην πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, στην πόλη που με μάγεψε όσο λίγες, στην πόλη που ένιωσα τόσο οικεία από την πρώτη στιγμή. 

Κι ό, τι και να γράψω αυτό που νιώθω δεν το φτάνει. Στοπ.

Μαρία

Τρένο Μόντρεαλ- Νέα Υόρκη

07.05.2012