Αγαπώ την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ.
Δυο λέξεις περιγράφουν το πώς νιώθω όταν περπατώ στους δρόμους της: οικειότητα και overexcitement.
Οι μέρες πέρασαν και δεν κατάλαβα πώς. Πέρασαν όμως τόσο όμορφα. Με absolute bagels, κίτρινα ταξί, βόλτες, μυρωδιές από εστιατόρια από όλον τον κόσμο, διαδρομές downtown και uptown, γέλια, reunions με τους φίλους της άλλης πλευράς του Ατλαντικού, πρωινά με χαμόγελα, και αυτήν την αίσθηση ευτυχίας και ενθουσιασμού που σε κάνει να νιώθεις ότι μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο.
Έφυγα και η επιστροφή μου είναι δύσκολη. Στο αεροπλάνο κοιτώ το Μανχάταν από ψηλά και νοσταλγώ. Βλέπω την πόλη από ψηλά, μα τι ωραία που είναι! Να, εκεί το άγαλμα της Ελευθερίας, το Empire State Building, αυτός ο ουρανοξύστης με την τεράστια ταμπέλα CNN στο Columbus Circle, το Central Park, ο δρόμος 110st, να εκεί μέναμε… Τι να κάνει τώρα η G.; Άραγε κοιτάει από το παράθυρο του σαλονιού μια την Broadway και μια την Amsterdam- όπως έκανα εγώ χτες τα ξημερώματα πριν πέσω για ύπνο;
Στη Νέα Υόρκη νιώθω όπως ένιωθα στα πρώτα μου ταξίδια στο Παρίσι, αλλά και την πρώτη φορά που επισκεπτόμουν τη Βαρκελώνη. Ένιωθα ότι αυτό το μέρος δεν ξέρω πώς και γιατί-για κάποιο ανεξήγητο λόγο- το γνωρίζω, το αισθάνομαι οικείο, και ότι κάπου, κάπως, κάποτε, θα επιστρέψω για να γίνουν οι δρόμοι και η ζωή του καθημερινότητά μου. Νιώθω το ίδιο για τη Νέα Υόρκη. Νιώθω την ανάγκη μιας πιο μακράς επιστροφής που θα μου δώσει την ευκαιρία να τη γνωρίσω καλύτερα και να γίνω για λίγο μέρος της. Αυτή τη φορά δεν τρέφω αυταπάτες όπως με το Παρίσι, ξέρω ότι η ζωή πίσω από το παραμύθι είναι δύσκολη. Ακόμα κι έτσι όμως είμαι θέλω να χαθώ στις άγνωστες πλευρές της, στη βουή της, στη μαγεία της.
(συνεχίζεται...)
Μαρία
πτήση Νέα Υόρκη-Βαρκελώνη
12.05.2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου