Κοιτούσα τυχαία το ημερολόγιο και συνειδητοποίησα ότι πέρασε ακριβώς ένας χρόνος στη Βαρκελώνη.
Και πριν λίγο στη σχολή είπα σε μια συμφοιτήτρια "τα λέμε" και μου είπε "εννοείται, τέσσερα χρόνια θα 'μαστε ακόμα εδώ, θα συναντιόμαστε". Κι εγώ χαμογέλασα, αλλά μετά αυτό το τέσσερα χρόνια με προβλημάτισε. Και ήθελα να πω ότι εγώ δεν ξέρω τι θα φάω αύριο, πόσο μάλλον πού θα είμαι τέσσερα χρόνια μετά. Αλλά δεν είπα τίποτα. Ή μαλλόν θα 'πα κανένα "sísísí".
Γύρισα σπίτι νωρίς.
Άνοιξα το -ελληνικό- ραδιόφωνο, να προλάβω την εκπομπή μια φίλης. Την πρόλαβα στο κλείσιμο: "Είμαι η Κ.Δ. και εύχομαι απόψε να σας συμβεί κάτι καλό". Και μου άρεσε πολύ αυτή η ευχή. Και νομίζω ότι ένα δάκρυ κύλησε στα μαγουλά μου για μια στιγμή- αλλά μπορεί να κάνω και λάθος.
Ξαφνικά άκουσα θόρυβο από έξω. Βγήκα στο μπαλκόνι και είδα τον ουρανό γεμάτο πυροτεχνήματα. Και θυμήθηκα ότι σήμερα ξεκινούν οι μεγαλύτερες γιορτές της πόλης, οι γιορτές της Mercè.
Κι έτσι όπως λαμπύριζαν τα πυροτεχνήματα στα μάτια μου, και το βλέμμα μου χανόταν στα φώτα της νύχτας, ευχήθηκα κι εγώ με όλη μου την ψυχή απόψε να μου συμβεί κάτι καλό. Κι αν όχι απόψε, κάποια νύχτα.
Μαρία,
23.09.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου