Το κορίτσι με τις βαλίτσες.

Νομίζω ότι κάθε μέρα μοιάζω όλο και πιο πολύ στο κορίτσι της φωτογραφίας, το κορίτσι με τις βαλίτσες. Χάνομαι πίσω από τον όγκο τους, προσπαθώ να τα χωρέσω όλα σε λίγες αποσκευές. Πώς να χωρέσεις έναν (ακόμη) αποχαιρετισμό σε λίγες βαλίτσες; Πόσα "μου λείπεις" χωράνε σ' ένα αντίο, πόσες αγκαλιές χωράνε σ' έναν αποχαιρετισμό; Πόσα δάκρυα χωράνε σε μια αναχώρηση και πόσοι κόμποι στο λαιμό σε μια απώλεια;

Πόσο πολύ μοιάζω στο κορίτσι με τις βαλίτσες! Άλλη μια φορά μπροστά τους κι αυτές ανοιχτές να με κοιτάνε. ΄Εγινε η ζωή μου μια βαλίτσα. Aller- Retour. Αν μπορούσα να της βάλω έναν τίτλο, μάλλον θα 'ταν αυτός. Aller- Retour. Πόσα aller και πόσα retour; Ποιο είναι το πήγαινε και ποιο είναι το έλα; Πού είναι το "εδώ", πού είναι το "εκεί", εγώ πού είμαι;

Είμαι πίσω από τις βαλίτσες, προσπαθώντας να κουβαλήσω ό, τι έχω πότε απ' το "εδώ", πότε απ' το "εκεί". Εκεί μέσα κουβαλάω τη συνοχή μου. Αυτό που με δένει. Τους δεσμούς μου. Το βιβλίο που μου έκανε δώρο η Ν., τη μπλούζα που μου ζωγράφισε η Κ. , την κάρτα με τον Μικρό Πρίγκιπα που μου έγραψε η μαμά με τον μπαμπά, ένα γιασεμάκι που έκοψα την τελευταία μέρα από το σπίτι στο χωριό, ένα άλμπουμ, μια γαλάζια βεντάλια, μερικές φωτογραφίες, το μέλι της θείας, λίγα παξιμάδια της γιαγιάς... Θέλω να χωρέσω κι άλλα, κι άλλα. Κι άλλες μυρωδιές, κι άλλες λεπτομέρειες, κι άλλες στιγμές, κι άλλα κομμάτια όσων με δένουν εδώ κι εκεί. Και ξέρεις κάτι; Δε χωράνε! Κι εγώ προσπαθώ, κάθομαι πάνω στις βαλίτσες, κι αυτές αγκομαχούν, εγώ σπρώχνω, αυτές αντιστέκονται, επιμένω, στο τέλος κλείνουν, αλλά- οι καημένες- είναι τόσο φουσκωτές. Κι εγώ προσπαθώ αδέξια να τις μεταφέρω, να πάω το εδώ εκεί και το εκεί εδώ, τους εδώ εκεί και τους εκεί εδώ.

Γι αυτό σου λέω. Κάθε μέρα μοιάζω όλο και πιο πολύ στο κορίτσι με τις βαλίτσες. Μόνο που οι αποσκευές κρύβουν το πρόσωπό της, και δεν μπορώ να επιβεβαιώσω αν της μοιάζω τόσο. Αν ξαφνικά όμως της έπεφτε μία από τα χέρια και μπορούσα να δω τα μάτια της, φαντάζομαι πως θα ΄ταν υγρά και το βλέμμα της μελαγχολικό. Όχι θλιμμένο. Μελαγχολικό. Και τότε θα καταλάβαινα πως το κορίτσι με τις βαλίτσες... είμαι εγώ.

Μαρία,

04.09.2010