Σε γκρι φόντο.

Τώρα δηλαδή τι τον έπιασε;
Έτσι ξαφνικά.
Φταίει ο καιρός; Το σχέδιο που δεν του βγαίνει; Το τηλέφωνο που δε χτυπά;
Το τραγούδι που του θύμησε κάτι που-μάλλον- ήθελε να ξεχάσει;
Φταίει το γκρι.

Θυμήθηκε τη μικρή σοφίτα που νοίκιαζε στο Παρίσι. Εκεί του άρεσε το γκρι. Άνοιγε το μοναδικό παράθυρο του σπιτιού, το κρύο τον διαπερνούσε. Άναβε ένα τσιγάρο και κοίταζε τις στέγες μέσα από το καπνό. Κάπως θολές. Του άρεσε αυτή η θολούρα. Και η στιγμή του άρεσε. Κι ας ήταν μελαγχολική.

Τώρα δηλαδή τι τον έπιασε;
Ανοίγει το συρτάρι του. Ψάχνει ένα μικρό απομεινάρι της μποέμικης ζωής του: ένα ξεχασμένο πακέτο τσιγάρα. Σειρά έχει το παράθυρο. Το ανοίγει. Κρύο. Ανάβει τη συντροφιά του. Κοιτάει πάλι μέσα από τον καπνό. Πολύ τον ταράζει αυτή η μελαγχολία πάνω στο ξένο αυτό γκρί φόντο.

Δεν ξέρει τι τον έπιασε σήμερα.
Φταίει το γκρι.

Μαρία,
21.02.09