Στη μαμά...
Μετάφραση του άρθρου "Mujer Trabajadora" της Pilar Crespo Álbarez για την εφημερίδα "El País" (ο5.03.2007):
"Κάποιοι θέλουν στις 8 Μαρτίου να γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας. Φαίνεται γελοίο να πρέπει να θεσπιστεί μια μέρα στο ημερολόγιο για να ενημερωθούν κάποιοι ότι η γυναίκα είναι εργαζόμενη από τη μέρα που γεννιέται. Συνήθως, οφείλει να προσέχει τα ίδια της τα αδέρφια της, μια και εκείνη είναι σχεδόν πάντα λίγο πιο γνωστική από αυτά. Καθώς μεγαλώνει, με έναν τρόπο φυσικό βοηθάει τη μητέρα της σχεδόν σε όλες τις δουλειές του σπιτιού- εξακολουθώ να βλέπω λίγες περιπτώσεις που τα αγόρια κάνουν το ίδιο-. Πηγαίνει στο Πανεπιστήμιο και κάνει ιδιαίτερα μαθήματα για να καλύψει τα έξοδα των σπουδών της: κάτι σαν μια προετοιμασία γι αυτό που θα είναι για το υπόλοιπο της ζωής της: να τακτοποιεί διάφορες δουλειές χωρίς να χάνει το χαμόγελο, παίρνοντας τους καλύτερους βαθμούς και αμοιβόμενη τον ελάχιστο μισθό για την ίδια δουλειά που κάνουν οι άνδρες συνάδελφοί της.
Θα μπορούσε, άραγε, κάποιος να μου παρουσιάσει πάνω από δυο άνδρες που σιδερώνουν, πλένουν, καθαρίζουν γωνιές, ακαθαρσίες, αλλάζουν πάνες, φυλάνε τα ρούχα της προηγούμενης εποχής, τακτοποιούν ντουλάπες, μαγειρεύουν- και μετά μαζεύουν τα κουζινικά-, πάνε τέσσερις φορές στο σχολείο κάθε μέρα για όλα τα χρόνια που είναι απαραίτητο, μιλούν με τους δασκάλους των παιδιών, ακούν κάθε μέλος της οικογένειας που φτάνει στο σπίτι, είτε είναι η γιαγιά είτε η θεία, τη στιγμή που ετοιμάζουν απογευματινό; Γιατί εκείνη ξέρει για τα φάρμακα περισσότερα και από τους ειδικούς, αφού σε κάθε αρρώστια των παιδιών κάνει και μια διατριβή για να βεβαιωθεί ότι η θεραπεία θα πάει καλά. Γιατί δεν κοιμάται μέχρι να γυρίσουν τα παιδιά, όταν ο σύζυγος, ανεξήγητα, ποτέ δεν ακούει τα κλάμματα των μωρών. Γιατί ξυπνάει πρώτη για να βεβαιωθεί ότι όλοι παίρνουν καλά το πρωινό τους και φεύγει τελευταία φτάνοντας στη δουλειά της ήδη εξουθενωμένη προτού καν την αρχίσει.
Και τι ζητάει σε αντάλλαγμα αυτή η μητέρα, σύζυγος; Μόνο ένα χαμόγελο, μια τρυφερή κουβέντα που συχνά δεν λαμβάνει, γιατί για όλους το φυσικό είναι η γυναίκα να είναι "σούπερμαν".
(Για το άρθρο στα ισπανικά:
http://www.elpais.com/articulo/opinion/Mujer/trabajadora/elpporopi/20070305elpepiopi_8/Tes)
Εικόνα: "Le tre eta della donna": Gustav Klimt
Μαρία.
8.3.2009
10 σχόλια:
Όλη ουσία βρίσκεται στις γραμμές αυτού του κειμένου και όχι σε μια ακόμη παγκόσμια μέρα υποκρισίας.
Πολύ καλή επιλογή.
Καλημέρα.
Mira -
Δεν πιστεύω πως δεν υπάρχουν
άντρες που δεν καταπιάνονται
με δουλειές που ο/η συγγραφέας
αναφέρει και μας προκαλεί να
αναφέρουμε έστω και δύο παρα-
δείγματα ανδρών.
Τί γίνεται με τους χωρισμένους
πατεράδες λόγου χάρη, που έχουν
οι ίδιοι την επιμέλεια των τέκνων
τους;
Πολλές γυναίκες, τέτοιες μέρες,
αισθάνονται υπερήφανες και όλο
"κοκορεύονται". Μη το παίρνεις
στραβά αναγνώστη - αγαπώ τις
γυναίκες. Ανάμεσα σε αυτές και
η Ντόλυ Πάρτον: "Ήμουν η πρώτη
γυναίκα που έκαψε το σουτιέν της.
4 μέρες έκανε η πυροσβεστική να
το σβήσει..".
Δεν άκουσα καμία σας όμως να
διαμαρτυρηθεί για το αισχρό
μέτρο που έλαβε ο δήμος Αθηναίων
κι όχι μόνο, σε συνεργασία με
τον Υπ. Μεταφορών. Ο λόγος για
τη δωρεάν μετακίνηση των
γυναικών την 8η του Μάρτη.
Εμένα μου έκανε αλγεινή εντύπωση.
Είναι σα να σας λένε:
"αντε.... ας σας κάνουμε ένα δωράκι... ως ενδειξη σεβασμού απέναντι σε σας τις κατώτερες..".
Αυτά είναι γελοιότητες.
Κλείνω με κάτι που διάβασα
και μου άρεσε πολύ:
"Προτιμώ να εμπιστευτώ το
ένστικτό μιας γυναίκας παρά
τη λογική ενός άντρα".
Stanley Baldwin, πρώην
Βρετανός πρωθυπουργός
Vive la vie μου!
Λάτρεψα τον Κλίμτ ως αισθητική επιλογή και ταυτίστηκα (γιατί άραγε;) με όσα μας μετέφερες.
Τελευταία αγχώνομαι ως εκκολαπτόμενη γυναίκα, εργαζόμενη, μαμά και σύζυγος για το αν θα ανταποκριθώ επάξια σε όλους αυτούς τους ρόλους. Παρακολουθώ με γουρλωμένα μάτια και γεμάτη δέος μορφές γυναικών στον καθημερινό στίβο. Φαντάζει βαρύ το φορτίο αλλά ποτέ δυσβάσταχτο. Γιατί περισσότερο αιματώνεται η καρδιά όταν δίνει (χωρίς να λογαριάζει) παρά όταν δέχεται. Γυναίκα ή μη, λοιπόν, το να θυσιάζεις το εγώ για το εσύ και ακόμη περισσότερο για το εσείς είναι μεγαλειώδες.
Ενώ όποιος δέχεται μια τέτοια ανιδιοτελή αγάπη, όσο ανεπίδεκτος κι αν είναι, δεν μπορεί παρά να καλλιεργεί την ευγνωμοσύνη στην καρδιά του. Κι αυτό αρκεί.
Κατ'αρχάς να ζητήσω συγγνώμη απ' όλους σας για το καθυστερημένο της απάντησης...
@Στεριανή Ζάλη...
Κι εγώ πιστεύω πως τις περισσότερες φορές η ουσία βρίσκεται πολύ μακριά από αυτές τις τόσες "παγκόσμιες" ημέρες για το καθετί...
Κρύβει μεγάλη αλήθεια αυτό το άρθρο, μου είχε κάνει εντύπωση από την πρώτη φορά που το διάβασα, δυο χρόνια πριν...
@Balekos
Αγαπητέ Baleko,
Το άρθρο αυτό δεν είχε πρόθεση να υποτιμήσει τους άνδρες. Κι εγώ πιστεύω ακράδαντα πως υπάρχουν άνδρες, πατέρες, σύζυγοι που αγωνίζονται καθημερινά και αφιερώνουν τη ζωή τους σε αυτούς που αγαπούν...(έναν από αυτούς, περιγράφεις με πολύ συγκινητικό τρόπο στη σημερινή σου ανάρτηση...)
Στόχος του άρθρου ήταν να δείξει πώς μια γυναίκα φέρνει εις πέρας καθημερινά όλες της τις υποχρεώσεις, ανταποκρίνεται σε όλους τους ρόλους που της έχει αναθέσει η κοινωνία. Μια κοινωνία που θεωρεί τη γυναίκα "υπερ-ήρωα" και αναμένει από αυτήν κυριολεκτικά τα πάντα. Ειδικά για μια κοινωνία όπως η ελληνική...
@Kil
Καλώς ήρθες!
Όπως είπα και πριν είναι πράγματι μεγαλειώδες το πώς η γυναίκα προσπαθεί καθημερινά και αγωνίζεται να αντεπεξέλθει σε όλους τους ρόλους της. Και τείνω να πιστέψω κι εγώ αυτό που λες, ότι η επιτυχία της έγκειται στο ότι ό, τι κάνει, το κάνει ανιδιοτελώς, χωρίς να ζητά τίποτα περισσότερο από ένα χαμόγελο...
Σου εύχομαι επιτυχία σε όλους τους ρόλους που έχεις αναλάβει και καλή δύναμη για να τους φέρεις εις πέρας!
Πολύ εύστοχο κείμενο.
@roadartist
Είναι πράγματι πολύ αληθινό κείμενο.
Ευχαριστώ για την επίσκεψη!
Δημοσίευση σχολίου