"Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται..."

Πολλές φορές αλλιώς τα κανονίζουμε κι αλλιώς μας έρχονται τα πράγματα.
Είχα σκοπό να γράψω μια ανάρτηση για το όμορφο ταξίδι που έκανα πριν λίγες μέρες στην αγαπημένη μου πόλη.

Ωστόσο, τα γεγονότα με υπερβαίνουν και οι εξελίξεις με προσπερνούν.

Ο παππούς μπήκε στο νοσοκομείο. Ξαφνικά και απρόβλεπτα.
Κι έτσι χωρίς να καταλάβουμε τι και πώς βρεθήκαμε στο θάλαμο ενός νοσοκομείου.

Έρχεται Μεγάλη Εβδομάδα. Πρώτη φορά θα μείνω στην Αθήνα. Κάθε χρόνο πηγαίνουμε στο χωριό. Είναι ωραίο το Πάσχα στο χωριό. Τα απογεύματα πηγαίνουμε στην εκκλησία. Είναι τόσο κατανυκτικές οι λειτουργίες της Μεγαλοβδομάδας...

Σήμερα ήμουν στο νοσοκομείο. Ένας ασθενής από το δίπλα κρεβάτι είχε βάλει στην τηλεόραση τη λειτουργία. Κι έτσι για μένα φέτος ο Νυμφίος ήρθε τηλεοπτικός. Κι όσο κι αν δεν το επιδίωξα, ήταν αδύνατο να μην κάνω τη σύγκριση του πέρισυ με το φέτος.

(Αλλά ας πάνε όλα καλά και δεν με πειράζει. )

Μόλις σηκώθηκα να φύγω, χαιρέτησα τον παππού και είπα:

"Παππού, λίγη υπομονή... Αύριο θα έρθουν οι γιατροί και θα δούμε τι θα μας πουν..."

-"Λες να φύγω; Πότε θα μ' αφήσουν να φύγω από 'δω; , με ρώτησε και κρεμόταν από τα χείλη μου σαν μικρό παιδί.

Κούνησα τους ώμους κι ύστερα γύρισα και του έδειξα με ένα νεύμα προς την τηλεόραση, που συνέχιζε να παίζει την ακολουθία του Νυμφίου.

Εκείνος μου έγνεψε συγκαταβατικά το κεφάλι κι εγώ έφυγα γρήγορα, πριν προλάβουν να με προδώσουν τα υγρά μου μάτια.

Μαρία,
12.04.09