Quand partons-nous pour le bonheur?*

Είναι πρωί. Χαρακτηριστική ώρα για αποφάσεις.
Σηκώνομαι. Κοιτάω το δωμάτιο γύρω μου. Δωμάτιο δεν το λες, μπάχαλο θα του ταίριαζε πιο πολύ. Μια στοίβα βιβλία από την εξεταστική (τρεις μήνες πριν), άλλη μία από τα ισπανικά. Βαλίτσες, στρώματα, κουτιά. Ανοίγω τη ντουλάπα. Ακόμα τα χειμωνιάτικα. Σωριάζομαι κάτω. Πνίγομαι. Βλέπω τις ξέχειλες βιβλιοθήκες έτοιμες να με κατασπαράξουν. Θέλω να φωνάξω. Να ουρλιάξω "ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ". Ως εδώ ήταν. Φέρτε τα λεξοτανίλ, τα ζάναξ και ό,τι σας βρίσκετε εύκαιρο. Κουράστηκα. Πάνε τώρα τρεις μήνες που ανατράπηκαν πολλά στην καθημερινότητά μας, και όχι προς το καλύτερο. Αρνούμουν να το αποδεχτώ, έλεγα υπομονή, υπομονή, είναι προσωρινό... Αλλά τελικά το "ουδέν μονιμότερον του προσωρινού" είναι σοφή κουβέντα.
Η συσσωρευμένη μου κούραση καθρεπτίζεται στο δωμάτιο μου. Κουρασμένο κι αυτό. Το κοιτάω... Τι θλιβερή εικόνα...
Στον τοίχο βλέπω τη φράση... "La vie est trop courte pour être petite."
Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να είναι μικρή. Το ξαναδιαβάζω. Οι λέξεις στριφογυρνούν στο μυαλό μου. Πώς μπόρεσα να το ξεχάσω;
Σηκώνομαι από το πάτωμα. Ανασκουμπώνομαι. Είπαμε, το πρωί είναι καλή ώρα για αποφάσεις.
Μαζεύω βιβλία, καθαρίζω, σφουγγαρίζω. Τα χειμωνιάτικα με αποχαιρετούν οριστικά. Η ντουλάπα γεμίζει χρώμα! Σειρά έχουν κάποιες μικροαλλαγές ανανέωσης...
Βαθιά ανάσα. Κάπως καλύτερα. Έχει ήδη σουρουπώσει. Κοιτάζω το δωμάτιο και μου φαίνεται πως αυτή η αισιόδοξη όψη του, μού ταιριάζει περισσότερο.


*Charles Baudelaire


Μαρία,
24.05.2009