Περί ανέμων και υδάτων......

Έμεινα μόνη στο σπίτι.
Θα καθίσω στον καναπέ.
Η ώρα είναι προχωρημένη και η γειτονιά έχει σχετική ησυχία.
Θα ακούσω πάλι τη μουσική από τις ταινίες του Αλμοδόβαρ-μόνιμη συντροφιά μου τον τελευταίο καιρό.
Θα κυνηγήσω λίγες αραχνούλες που έχουν πλέον εγκατασταθεί στο μπλόγκ μου.

Η μύτη μου έχει γίνει κατακόκκινη από τον ήλιο.
Οι Παξοί με γοήτευσαν. Είχα καιρό να περάσω τόσο όμορφα.
Τα βράδια, πριν πάω για ύπνο, μ' αρέσει να συζητάω με κάποιον μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Πιστεύω πως αυτό οφείλεται στο ότι είμαι μοναχοπαίδι και έχω στερηθεί αυτή τη γλυκιά συνήθεια που έχουν πολλές φορές τα αδέρφια. Στις διακοπές, η ώρα που πάμε για ύπνο και συζητάμε για ώρα είναι η αγαπημένη μου.

Πριν λίγο καιρό έπεσε οριστικά και επίσημα η αυλαία της φοιτητικής μου ζωής.
Χάρηκα γιατί μοιράστηκα αυτή τη στιγμή με τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα.
Ένα νέο κεφάλαιο ανοίγει.
Μια καινούργια πόλη ετοιμάζεται να με υποδεχτεί.
Σκέφτομαι ποιο θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα ήθελα να κάνω μόλις φτάσω στη Βαρκελώνη. Νομίζω, να περπατήσω στη Βarceloneta ατενίζοντας τη θάλασσα. Πάντα μου άρεσε η συντροφιά του υγρού στοιχείου.
Δυσκολεύομαι να αφήσω το "εδώ" μου πίσω.
Με πονάνε οι αποχαιρετισμοί. Έστω και οι προσωρινοί.
Σκέφτομαι ποια πράγματα πρέπει πάρω οπωσδήποτε μαζί μου. Πώς να χωρέσουν οι αναμνήσεις σε μια βαλίτσα;
Πάντα παίρνω μαζί μου τον "Μικρό Πρίγκιπα"- το αγαπημένο μου βιβλίο.
Θα αρχίσω να γράφω τη λίστα με τα απαραίτητα από τώρα.

Θα ξαναδιαβάσω το βιβλίο της Μαργαρίτας Λυμπεράκη, "Τα δένδρα". Δε θυμάμαι καλά την ιστορία. Εκείνο που θυμάμαι είναι ότι είχα ταυτιστεί πολύ με την ηρωίδα. Και θέλω να ξαναθυμηθώ το γιατί.

Τις προάλλες γυρνώντας στο σπίτι αργά τη νύχτα είδα ένα πεφταστέρι.
Ευτυχώς πρόλαβα και έκανα ευχή.
(Αλλά δε θα την πω, για να πραγματοποιηθεί.)


Μαρία.
10-7-2009