Η ισχύς εν τη ενώσει.

"Καπνίσαμε-θυμήσου- ατέλειωτα τσιγάρα συζη-

τώντας ένα βράδυ

-Ξεχνώ πάνω σε τι- κι είναι κρίμα γιατί ήταν

τόσο μα τόσο ενδιαφέρον."

Δεν ξέρω γιατί κάθε φορά που συναντιέμαι με τους φίλους μου, την Κ. και τον Κ., μου έρχονται στο μυαλό αυτοί οι στίχοι του Αναγνωστάκη... Σήμερα, πάλι τους θυμήθηκα. Πάλι συναντηθήκαμε οι τρεις φίλοι μετά από πολύ, πολύ καιρό. Είπε ο καθένας τα νέα του, με τη σειρά. Ξεκινήσαμε από τα πολύ επιφανειακά "αδυνάτισες, πάχυνες, ομόρφυνες, ωραία φούστα, το κασκόλ σού παέι πολύ..." Κι ύστερα μπλέχτηκαν θέματα πιο "βαριά" όπως, "χώρισα, ερωτεύτηκα, πνίγομαι, θέλω να φύγω, κουράζομαι, φοβάμαι, σκέφτομαι να..." Κι ύστερα από το τώρα μεταφερθήκαμε στο μέλλον, είπαμε τα όνειρά μας, όπως κάνουμε κάθε φορά... Κάποιων τα όνειρα είχαν αλλάξει, κάποιων όχι... Και κάπου ανάμεσα στα ατέλειωτα "θα" μας, κοίταξα για λίγο έξω από το τζάμι... Έβρεχε και τα πλακόστρωτα σοκάκια γυάλιζαν κάτω από το φώς του φανοστάτη... Γύρισα και κοίταξα τα μάτια των φίλων μου. Και κοιτάζοντάς τους ένιωσα μια απίστευτη ζεστασιά... Κι ύστερα σκέφτηκα ότι ακόμα κι αν τα "θα" μας αλλάξουν, ακόμα κι αν εμείς οι ίδιοι αλλάξουμε, αυτή η ζεστασιά (ή η ανάμνησή της) θα μείνει.

Εικόνα: Vincent Van Gogh

Μαρία.

01.02.09