Fur Elise...

Η Ελίζα είχε πάντα μια συγκεκριμένη ώρα το απόγευμα, πολύ δική της. Ήταν γύρω στις 5 ίσως και λίγο πιο μετά. Έπαιρνε το βιβλίο της και πήγαινε στην πολυθρόνα του σαλονιού, αυτήν που ήταν δίπλα στο μεγάλο παράθυρο... Τραβούσε τη βαριά βελούδινη κουρτίνα και χάζευε: τα παιδάκια που μόλις είχαν βγει στον πεζόδρομο να παίξουν, τους ανθρώπους που περπατούσαν, τις απέναντι πολυκατοικίες... Είχε παρατηρήσει ότι στην ακριβώς απέναντι πολυκατοικία, υπήρχε ένα διαμέρισμα που είχε πάντα κατεβασμένα παντζούρια. Δεν ήξερε ποιος μένει. Χρόνια είχε να δει κάποιον. Μάλιστα θα είχε πιστέψει ότι το σπίτι ήταν ακατοίκητο, αν δεν άκουγε κάθε απόγευμα για ώρες ατελείωτες τους ήχους ενός πιάνου... Φανταζόταν, έτσι, πως ίσως επρόκειτο για κάποιον ιδιόρρυθμο καλλιτέχνη, απομονωμένο από τα εγκόσμια και αφοσιωμένο στην τέχνη... Τι να πεί κανείς, σκεφτόταν... Σταματούσε να κοιτάζει, καθόταν αναπαυτικά στην πολυθρόνα της, άνοιγε το βιβλίο της και ξεκινούσε να διαβάζει... Δεν προλάβαινε ποτέ να τελειώσει την πρώτη σειρά, όταν ξεκινούσε εκείνη η ίδια πάντα μελωδία. Ήταν μια μελωδία γνωστή, την είχε ξανακούσει... Ερχόταν από το απέναντι διαμέρισμα, αυτό με τα κατεβασμένα παντζούρια. Για όση ώρα εκείνη διάβαζε-συνήθως μέχρι να σουρουπώσει- η μελωδία συνέχιζε... Μια μελωδία τόσο απαλή, σχεδόν μεταφυσική... Κι εκείνη πάντα κάπου έχανε τις σειρές, έχανε τις παραγράφους, έχανε τις σελίδες...Χανόταν και η ίδια...
Το ίδιο γινόταν για πολύ καιρό. Κι η Ελίζα χαιρόταν που είχε μια ωραία μουσική υπόκρουση να πλαισιώνει τις στιγμές της.

Κάποτε τα μουσικά απογεύματα σταμάτησαν απότομα. Και μετά από μέρες, απόγευμα πάλι, πήγε στο παράθυρο. Ξαφνιάστηκε βλέποντας τα παντζούρια του απέναντι διαμερίσματος ανοιχτά. Ενώ προσπαθούσε να καταλάβει τι συμβαίνει, πού είναι ο καλλιτέχνης, πού είναι το πιάνο, τι, πώς, ποιος..., ακούστηκε μια παιδική φωνούλα "Μαμά, τι όμορφο το καινούργιο μας σπίτι! Να κατέβω να παίξω με τα άλλα παιδάκια;"...

Έτσι πέρασε πολύς καιρός, η Ελίζα δεν άλλαξε την αγαπημένη της ώρα, ούτε την αγαπημένη της συνήθεια. Συνέχιζε να παίρνει το βιβλίο της, να πηγαίνει στην πολυθρόνα, να κοιτάει λίγο έξω απ' το παράθυρο κι ύστερα να βυθίζεται στους μαγικούς κόσμους της ανάγνωσης... Μόνο που είχε πια αποκτήσει και μια άλλη συνήθεια. Να διαβάζει υπό τους ήχους απαλής μουσικής... Είχε βρει ένα σταθμό στο ραδιόφωνο που έπαιζε μετά μόνο κλασική μουσική.
Κι έτσι συνέχιζε να περνάει ο καιρός.

Σήμερα, η Ελίζα θα κάνει πάλι το ίδιο: απόγευμα, βιβλίο, πολυθρόνα, παράθυρο, ραδιόφωνο.. Δεν θα προλάβει να τελειώσει την πρώτη σειρά και το βλέμμα της θα παγώσει σε μια άνω τελεία. Θα ακούσει την ίδια, γνώριμη μελωδία...Μόνο που τώρα δεν θα έρχεται από το παράθυρο με τα κατεβασμένα παντζούρια... Θα αφεθεί, θα ταξιδέψει, θα θυμηθεί... Η φωνή του εκφωνητή θα την επαναφέρει απότομα στην πραγματικότητα, εκτός κι αν την πάει ακόμα πιο μακριά: "Αγαπημένοι μας ακροατές και ακροάτριες, ακούμε το κομμάτι του Beethoven, "Fur Elise", για την Ελίζα ....."

(Εικόνα: "La liseuse"-Renoir)

María,
11.1.09