Εν-τελ-έχεια.

Έχω μια παράξενη συνήθεια. Μ΄αρέσει να φωτογραφίζω συνθήματα, φράσεις, στίχους, οτιδήποτε γραμμένο σε τοίχους, παγκάκια, παντού... Ή μάλλον όχι ακριβώς οτιδήποτε. Πάντα αυτό το κάτι που βλέπω, κάπως, με κάποιο περίεργο τρόπο με μαγνητίζει... Ίσως γιατί ταιριάζει με κάτι που σκέφτομαι ή αισθάνομαι τη δεδομένη στιγμή. Νιώθω σαν κάποια μακρινή, μυστηριώδης, άγνωστη "φωνή" να μου απαντάει.

Έτσι, λοιπόν, τις προάλλες κι ενώ περίμενα το λεωφορείο για να γυρίσω σπίτι, το βλέμμα μου έπεσε σε μια φράση, γραμμένη πάνω στην ταμπέλα με τα δρομολόγια. Δεν το σκέφτηκα πολύ, άνοιξα την τσάντα μου και έψαξα για τη φωτογραφική μηχανή που κουβαλάω σχεδόν πάντα μαζί μου.

Το λεωφορείο μου πλησιάζει, βιάζομαι, την ανοίγω, κοιτάω...τσααακ!

Ανεβαίνοντας στο λεωφορείο, βρίσκω μια θέση δίπλα στο παράθυρο, κάθομαι, κοιτάω μια απέξω και μια το "νεοτραβηχθέν" απόκτημά μου.

Χαμογελώ.

Η ταμπέλα έγραφε ...

Και χωρίς να ξέρω γιατί, το πίστεψα.

María.

18.1.09