Εκεί που είσαι ήμουνα, κι εκεί που είμαι θα'ρθεις.

Στο "Ματουλάκι" μου.

Πάντα είχα μεγάλη αδυναμία στη γιαγιά μου. Τη γιαγιά τη Ματούλα. Το "Ματουλάκι" μου. Έχω τόσες αναμνήσεις από εκείνη. Θυμάμαι τα καλοκαίρια, από μωράκι ακόμα, οι γονείς μου με πήγαιναν στο χωριό, στη γιαγιά. Κάθε πρωί με πήγαινε στη θάλασσα για μπάνιο. Φορούσε ένα μαντίλι στο κεφάλι, κρατούσε μια μεγάλη ομπρέλα για τον ήλιο, δεν ήξερε κολύμπι. Άφηνε εμένα να πλατσουρίζω ανέμελη κι εκείνη καραδοκούσε μετρώντας πόσα δευτερόλεπτα κρατούσε η βουτιά μου. Κι όταν έβγαινα ξανά στην επιφάνεια του νερού, άφηνε μια ανάσα ανακούφισης. Το απόγευμα με έντυνε και πηγαίναμε στις κούνιες. Το βράδυ μου έψηνε σουβλάκια από κοτόπουλο, που φτιάχναμε οι δυο μας. Ζυμώναμε μαζί στην παραδοσιακή σκάφη. Με έμαθε να φτιάχνω ένα παραδοσιακό ψωμί, την "προπύρα". (Όπως είναι η ζύμη, ρίχνουμε λάδι και αρχίζουμε να φτιάχνουμε τρύπες με τα δάχτυλά μας. Μικρή που ήμουνα, το έβρισκα πολύ διασκεδαστικό!) Τα βράδια του καλοκαιριού καθόμασταν μέχρι αργά στο χαγιάτι, αγναντεύαμε μαζί το φάρο... Κι όταν περνούσε η ώρα στρώναμε εκεί, στο μπαλκόνι, και κοιμόμασταν με θέα τ' αστέρια...

Με έβλεπε να μεγαλώνω. Και κάθε χρονιά βλέποντας πόσο είχα ψηλώσει έλεγε "πωπω, τα ποδαράκια σου έφτασαν ως το γήπεδο!!!" Και τα μάτια της έλαμπαν από υπερηφάνεια και τα δικά μου από χαρά.

Πάνε πολλά χρόνια που η γιαγιά αρρώστησε. Ένα χρόνο την είχαμε στο νοσοκομείο, τα κατάφερε να επιζήσει, ωστόσο ποτέ δεν ξαναέγινε όπως πριν.

Τον τελευταίο χρόνο "βάρυνε" πολύ. Ξεχνάει πια πολύ εύκολα, αποπροσανατολίζεται, τα χάνει...Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να χάνει κανείς το μυαλό του. Για όποιον δεν έχει βιώσει μια αντίστοιχη κατάσταση, δεν είναι εύκολο να καταλάβει τι σημαίνει για τους οικείους ένας άνθρωπος με γεροντική άνοια. Είναι στιγμές που στεναχωριέσαι, άλλες που κλαις, άλλες που προσπαθείς να το διασκεδάσεις γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς κι άλλες που δεν μπορείς πια να αντέξεις το σουρεαλισμό που ζείς και ξεσπάς. Κι αμέσως μετά το ξέσπασμα, αυτό το αβάσταχτο αίσθημα ντροπής.

Και μετά βλέπεις αυτό:

Η πραγματικότητα.΄Ολη η πραγματικότητα σε τρία μόλις λεπτά.
"ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΗΜΟΥΝΑ, ΚΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΘΑ' ΡΘΕΙΣ."

Έτσι κι εμένα ήρθε τώρα η σειρά μου. Τώρα έγινα εγώ η δυνατή. Τώρα είμαι εγώ αυτή που ξυπνάει τη γιαγιά, αυτή που τη ντύνει, που της δίνει τα φάρμακα, που τη βοηθάει να φάει, που τη βάζει για ύπνο, που την αγκαλιάζει σφιχτά.

Γιατί, όπως και να είναι, πάντα για μένα θα είναι..."το Ματουλάκι¨μου.





Υ.Γ. Για το καταπληκτικό αυτό φιλμ του Κωνσταντίνου Πιλάβιου, δεν έχω λόγια...
Να θυμόμαστε να το βλέπουμε όλοι μας, γιατί κλείνει μέσα του μια τραγική αλήθεια για τη ζωή.




Μaría,
5.1.09