Η πρώτη φθινοπωρινή βροχή...

Στην Κ. που απόψε σκεφτόμαστε το ίδιο,

αν και ανάμεσά μας υπάρχει ένας ωκεανός...

Βγαίνοντας από το σπίτι το μεσημέρι βρέθηκα μπροστά σε μια φθινοπωρινή καταιγίδα.

Ο ουρανός ήταν γκρίζος, βαρύς και το χώμα μύριζε βροχή.

Σκέφτηκα, είναι η αρχή του φθινοπώρου. 

Περίμενα στη στάση αρκετή ώρα, μετά μπήκα στο λεωφορείο. 

Στη διαδρομή κοιτούσα έξω από το παράθυρο τους υγρούς δρόμους, τους ανθρώπους κάτω από τις ομπρέλες. Το μελαγχολικό τοπίο μιας τυχαίας Πέμπτης του Σεπτέμβρη. 

Όταν κατέβηκα, μύρισα πάλι την υγρή γη. Κινήθηκα μηχανικά μέχρι το πανεπιστήμιο. Μπήκα μέσα και έπαψα να σκέφτομαι.

Ύστερα όμως όταν ο ουρανός άρχισε να γίνεται πιο σκοτεινός από τα σκούρα σύννεφα, και ο ήχος από τις βροντές έγινε πιο δυνατός, το μυαλό μου ξέφυγε πάλι. Κι εκεί ένιωσα μια αβάσταχτη μελαγχολία. Ήθελα ξαφνικά να κάνω ένα κλικ και να βρεθώ σε ένα σπίτι με μεγάλο παράθυρο στο δρόμο, σε έναν καναπέ, σε μια αγκαλιά που θα μου λέει να μη φοβάμαι τις αστραπές και που θα μου φιλάει απαλά τα χείλη. Και που θα ακούμε μαζί τη βροχή που πέφτει. 

Βρίσκομαι τώρα στην ίδια θέση όπως συνήθως, στον πέμπτο όροφο της βιβλιοθήκης... Στο μέρος αυτό που ονομάζω "γραφείο" μου και είναι πιο μικρό από όλα τ' άλλα στην αίθουσα, αλλά έχει θέα στην πόλη και στο ποτάμι. Βλέπω τα φώτα της πόλης να ανάβουν σιγά-σιγά, οι ουρανοξύστες φωτίζονται... Στις απέναντι λεωφόρους αυτοκίνητα κινούνται πέρα-δώθε, άνθρωποι γυρίζουν από τις δουλειές τους... 

Τα μάτια μου χάνονται σ΄ αυτά τα φώτα, αλλά οι σκέψεις μου συνεχίζουν να είναι οι ίδιες... Σκέφτομαι να μπαίνω σε ένα τρένο και να κυνηγάω κάποια όνειρα που δεν μπόρεσα ποτέ να πραγματοποιήσω. Να κυνηγάω συναισθήματα που δεν θέλησα ποτέ να αντιμετωπίσω.

Έχουμε ανάγκη να αισθανθούμε, για να νιώσουμε ζωντανοί. Έχουμε ανάγκη να ακούσουμε τον παλμό της καρδιάς μας δυνατά, σαν να θέλει να βγει έξω από το σώμα μας. Έχουμε ανάγκη κάποιον να μας κοιτάει βαθιά στα μάτια. Κάποιον να κοιτάμε μαζί στην ίδια κατεύθυνση και να τα λέμε όλα χωρίς να πούμε τίποτα. 

Το φθινόπωρο, έλεγα πάντα, είναι μια εποχή για να τη ζει κανείς μόνος του. Συνάμα όμως πάντα αποζητούσα "το άλλο μου φθινόπωρο". Αυτόν που θα γίνει "το άλλο μου φθινόπωρο".  

Μεγάλωσα και το άλλο μου φθινόπωρο δεν ήρθε. Ή ήρθε κι εμένα η καρδιά μου βρισκόταν ήδη στον χειμώνα.

'Ή η ζωή θέλει πάντα να αποζητούμε ό, τι δεν έχουμε.

Είναι μεγάλη η συνειδητοποίση του τι δεν έχουμε. Είναι δύσκολο να σταθείς και να παραδεχτείς στον εαυτό σου ότι ξέρεις τι είναι αυτό που λείπει από τη ζωή σου. Να πεις, δεν έχω αυτό. 

Και μετά τι;

...

Νύχτωσε.

Πώς ξεστράτισα έτσι πάλι...;

Έγω ήθελα να πω μόνο ότι σήμερα ήταν η πρώτη φθινοπωρινή βροχή.

Μ.

12.09.2013

Georgetown, Washington D.C.