Δύο βδομάδες μετά...

Πέρασαν κιόλας δύο εβδομάδες. Για την ακρίβεια ακριβώς δύο εβδομάδες. Τέτοια ώρα προσγειωνόμουν. 7 η ώρα το βράδυ, λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Όταν κατέβηκα από το αεροπλάνο είδα έναν κατακόκκινο ήλιο να χάνεται σε έναν τεράστιο αυτοκινητόδρομο. 

Νιώθω μακριά από εκείνην την ημέρα, ίσως γιατί οι μέρες που περνούν είναι τόσο γεμάτες και όλα γύρω μου τόσο καινούργια, η πόλη, οι δρόμοι, οι άνθρωποι, οι εικόνες, που νιώθω ότι ο χρόνος μετράει διαφορετικά εδώ.

Σούρουπο. "Το σούρουπο έχει πάντα τη θλίψη ενός ατέλειωτου χωρισμού". Είναι αλήθεια. Πάντα είναι έτσι. Παντού είναι έτσι. Είτε είσαι στην Αθήνα, είτε στο Παρίσι, είτε στη Βαρκελώνη, είτε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Η ώρα που σουρουπώνει είναι η πιο μοναχική στιγμή. Η στιγμή της ημέρας που είσαι μόνος με τον εαυτό σου.

Το σούρουπο. Ο χωρισμός από κάτι. Ο άπο-χωρισμός από κάτι. Από τη μέρα που πέρασε. Που ίσως ήταν μια μοναδική μέρα. Μια μέρα ιδιαίτερη. Μια μέρα που φεύγοντας παίρνει μαζί της κάτι από σένα. Μια μέρα που δεν θα γυρίσει. Που ό, τι έζησες δεν θα ξαναυπάρξει ακριβώς έτσι . Οι μέρες μας είναι σαν μια παράσταση. Ποτέ η μία δεν είναι ακριβώς ίδια με την άλλη. 

Νιώθω ότι αυτό το σούρουπο έχει την γλυκόπικρη γεύση ενός αποχωρισμού. Ίσως περισσότερο από άλλες φορές. Kαι μόνο εγώ ξέρω το γιατί. Κοιτάω απέναντι. Μία γειτονιά που δεν ξέρω, που τώρα μαθαίνω. Καθισμένη σε ένα καφέ, σε ένα τραπέζι μπροστά από τη τζαμαρία. Δεν μπορώ να δω ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, κοιτώ μόνο μπροστά. Τον κόσμο που περνάει. Μόνη μου. Αυτήν την μοναδική στιγμή. Από το μυαλό μου περνάνε χίλιες δυο σκέψεις. Με χωρίζουν χιλιόμετρα από οτιδήποτε οικείο, κι όμως ταυτόχρονα δεν νιώθω "ξένη" μπροστά στο διαφορετικό. Νιώθω μέρος αυτού του διαφορετικού. 

Νιώθω καλά με μένα εδώ.

Μαρία, 

08.09.2013
Capitol Hill, Washington D.C.