Εσύ τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

(Σήμερα το βράδυ σε κάποιο μπαράκι στο κέντρο της Βαρκελώνης, εκεί που λέγαμε διάφορα και γελούσαμε η L. γύρισε και μας ρώτησε: "Κι εσείς τι θέλετε να κάνετε τα επόμενα χρόνια; Δηλαδή, όταν τελειώσει αυτό, τι σχέδια έχετε;" Κι εγώ χαμογέλασα, γιατί με όλα αυτά που συμβαίνουν τελευταία αναρωτιέμαι καθημερινά "και μετά τι;". Αναρωτιέμαι αν θα καταφέρω ποτέ να κάνω πραγματικότητα όσα ονειρεύομαι, όλα όσα έχω σκεφτεί ότι κάποτε θα ήθελα να κάνω, σκέψεις που δεν έχω μοιραστεί ποτέ με κανέναν, όρια που θα ήθελα να ξεπεράσω, ώστε να φτάσω κάποια στιγμή "εκεί που δεν μπορώ", και αν ποτέ η καθημερινότητα και η πραγματική ζωή θα με αφήσουν να τα κάνω. Αλλά δεν απάντησα στην ερώτηση με τίποτα από όλα αυτά, είπα μόνο ότι θέλω να εκμεταλλευτώ αυτά τα χρόνια του διδακτορικού και να μάθω όσα περισσότερα μπορώ. 'Η κάτι τέτοιο, κάτι απτό. Ένα, ένα τα σκαλιά.

Κι ύστερα, όταν γυρίζα σπίτι και ήταν νύχτα, και μόνο ακουγόταν ο ήχος από τα πετάλια του ποδηλάτου και ο δυνατός αέρας μου διαπερνούσε κάπως το κορμί, σκεφτόμουν τι θέλω πραγματικά να γίνω όταν θα μεγαλώσω. Και τότε θυμήθηκα εκείνο το αγαπημένο μου κομμάτι από το "Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης":

"Μετά την υποτροφία ήμουν σίγουρη πως ο κόσμος θα μεγάλωνε κι άλλο, πως θα γινόταν όσο μεγάλος έπρεπε, δηλαδή απέραντος- αλλά αργότερα, όταν η Μπίμπι έλεγε πως ήθελε να κατακτήσει το Μανχάτταν, εγώ σκεφτόμουνα πως δεν ήθελα να κατακτήσω τίποτα, ήθελα μόνο να δω όλες τις χώρες και να γίνω εκστατικά ευτυχισμένη, εκστατικά ευτυχισμένη μαζί με έναν άντρα. Δεν ήθελα να τον παντρευτώ, ούτε ήθελα να' ναι πλούσιος- ήθελα μόνο να με κάνει να γελάω και να ξέρει τ' αγαπημένα μου τραγούδια και να φιλάει ωραία και να θέλει και αυτός να δει τον κόσμο. Και όλ' αυτά ήταν δυσκολότερα απ' το να κατακτήσει κανείς το Μανχάτταν- όμως τότε δεν το 'ξερα, δεν είχα ιδέα."

Αυτό σκεφτόμουν και χωρίς να το καταλάβω δυνάμωσα την ταχύτητα στα πετάλια και ένιωσα ότι ήθελα να πετάξω.)

Μαρία,

13.02.2011