Ξέρεις αυτές τις περιόδους που όλο σου συμβαίνουν αναποδιές, δυσκολίες και προβλήματα;
Αυτές τις μέρες που κοιτάς πίσω σου, δεξιά σου, αριστερά σου, πέρα, δώθε, κείθε να δεις ποιος σε μούντζωσε; Αυτές τις μέρες που θα ήθελες απλά να πεις ότι σε πάει ********* αλλά η αγωγή σου, τα γαλλικά και το πιάνο σου δεν σου το επιτρέπουν και δεν το λες, aλλά σίγουρα το σκέφτεσαι!
Εκεί ακριβώς είμαι εγώ. Από την αρχή της χρονιάς όλο δυσκολίες προκύπτουν. Ειδικά όμως τις τελευταίες μέρες, δεν ξέρω ποιος ανάδρομος Ερμής, Δίας, Κρόνος με καταδιώκει και όλα μου πάνε στραβά. Και θέλω να φωνάξω ένα μεγάλο "Give me a break", αφού πρώτα έχω πει όλα τα παράγωγα του ισπανικού ρήματος "joder" για την "mala racha" που με βρήκε ultimamente!
Και επειδή η συσσωρευμένη πίεση κάποτε βγαίνει, έτσι μου βγήκε κι εμένα. Και ξέσπασα. Και σκέφτηκα πόσο θα ήθελα κάποιες στιγμές να ξαναγινόμουν παιδί και ο μπαμπάς να μου έλεγε "δεν πειράζει, εγώ είμαι εδώ" και η μαμά να με αγκάλιαζε και στην αγκαλιά της να τα ξεχνούσα όλα. Και να κοιμόμουν ήσυχη χωρίς να χρειάζεται να ξυπνάω τη νύχτα από το άγχος των υποχρεώσεων, της ανασφάλειας, των προβλημάτων που μόνη μου πρέπει πλέον να λύσω. Αλλά δεν είμαι πια παιδί και πρέπει να τρέξω εγώ για όλα. Κι εκεί που που ήμουν στο κρεβάτι μου και έκλαιγα, σηκώθηκα, σκούπισα τα μάτια μου και σκέφτηκα ότι "ό, τι περνάμε είναι η δύναμή μας". Και είναι όντως δύσκολα στην ενήλικη ζωή, αλλά είναι και ωραία γιατί μαθαίνεις να στέκεσαι στα πόδια σου. Και όταν στέκεσαι στα πόδια σου, όλα τα μπορείς.
Και σήμερα που ήταν άλλη μια δύσκολη μέρα, πάλι γεμάτη αναποδιές, σκέφτηκα αυτή τη φράση (που μαζί με δυο- τρεις άλλες) είναι ολόκληρος ο τρόπος που σκέφτομαι για τη ζωή:
"Μα αν είν΄ η μέρα βροχερή σέρνει πιο πλούσιο φως..."
και είπα ότι τέρμα οι μεμψοιμοιρίες και οι γκρίνιες και ότι στις δυσκολίες θα απαντάω με ένα ακόμα πιο μεγάλο χαμόγελο.
Γιατί μετά τη βροχή, πού θα πάει, θα βγει το ουράνιο τόξο!!! :D
(*Και σε όλα αυτά ξέρεις ότι με βοήθησες εσύ, που ήσουν εκεί, όπως πάντα, και με έκανες να γελάω με τα αστεία σου, με το 2 που αφαιρέθηκε και είδε το 7 ως 9, τους αλεξιπτωτιστές με το βάνακι και τα άλλα χαζά που με τόση αγάπη μου 'λεγες και που τόση ανάγκη είχα ν' ακούσω. Για όλα σ' ευχαριστώ και σε χρειάζομαι.)
Μαρία,
04.02.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου