"...κι όταν κλείνεσαι μέσα σ' αυτόν τον ήχο του πετάγματος,
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κ' έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις..."
Γιάννης Ρίτσος, "Η Σονάτα του Σεληνόφωτος"
Κάθομαι πάλι μπροστά στις ανοιχτές βαλίτσες. Δύο βδομάδες στην Αθήνα και πέρασαν κιόλας χωρίς να το καταλάβω...
Η Αθήνα μου...
Η πόλη μου...
Τώρα που ζω μακριά της, την αγαπώ ακόμα περισσότερο... Και κάθε φορά που επιστρέφω, δεν τη χορταίνω... Πάντα μου μένει μία αίσθηση ότι δεν πρόλαβα να κάνω όλα όσα ήθελα, δεν περπάτησα όλους τους δρόμους που ήθελα, δεν χάθηκα σε όλα τα στενάκια, και δεν ξαναείδα όλες τις γωνιές της που αγαπώ...
Μου λείπει ο αττικός ουρανός.
Μου λείπει η θέα της Αθήνας από ψηλά. Από την Ακρόπολη ή το Λυκαβηττό.
Αυτή η αίσθηση ελευθερίας που σου δίνει η θέα μια πόλης απο ψηλά.
...
Μου λείπουν οι δικοί μου άνθρωποι.
Οι στιγμές μου εδώ μαζί τους.
Η οικογενειακή θαλπωρή που νιώθω μόλις μπαίνω στο πατρικό μου σπίτι.
Η συζητήσεις με την Κ. πάνω στην κούνια του εξοχικού της...
Τα βράδια στα σπίτια φίλων...
Η αγκαλιά των φίλων, η προστασία...
Η αγκαλιά του το πρωί, η ασφάλεια...η αγάπη...
(Τώρα μόλις συνειδητοποίησα ότι πριν έγραψα "κάθε φορά που επιστρέφω στην Αθήνα...". )
To εισιτήριο μου για αύριο γράφει "vuelta". Τελικά από πού φεύγω και πού επιστρέφω; Πάω, έρχομαι; Φεύγω, γυρνάω;
Αυτή η εναλλάγή χωρών μου δημιουργεί συναισθηματικά μπερδέματα. Άλλη μια φορά βρίσκομαι ανάμεσα στο εδώ και στο εκεί.
Δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί. (Έστω και προσωρινοί.)
Αθηνούλα μου, Hasta la proxima!
Μαρία,
10.4.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου