Το λάπτοτ ανοιχτό.
Η ώρα περασμένη.
Μια εργασία που δε λέει να τελειώσει...
Το έγγραφο του word κενό.
Κι εγώ κενή είμαι.
Σφίξιμο στο στομάχι.
Πασχαλίδης, Μάλαμας και Τσανακλίδου δεν βοηθούν ούτε στη διάθεση, ούτε στην εργασία.
Ο χρόνος τρέχει, οι υποχρεώσεις τρέχουν.
Εγώ τρέχω;
Περίπου.
Το σώμα τρέχει, βιάζεται να τα προλάβει όλα.
Το μυαλό ακίνητο, κολλημένο σε μια κουβέντα, σε μια εικόνα- μάλλον φανταστική.
"Κι αυτό που κάνω, ποιος σου το ΄πε αδυναμία...;"
Ο χρόνος τρέχει.
Γράψε κάτι.
Όχι στο μπλογκ σου.
Στο word...
Για την εργασία, ντε!
Α, ναι, για την εργασία...
Τι να μου πει κι αυτή;
Ούτε αυτή με βοηθάει!
Κι ο χρόνος τρέχει...
Κι εγώ ακίνητη.
"...να λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο..."
Μαρία.
25.11.2009
4 σχόλια:
Να μην ακούς τέτοια, σε ρίχνουν χειρότερα. Να βάζεις ξένη μουσική, απλά χιτάκια, κι όταν είσαι στα κάτω σου θα δεις πως σιγά σιγά η διάθεσή σου θα αλλάξει :-)
Theorema
Αυτό κάνω εδώ και μερικές μέρες, και θα συνεχίσω να το κάνω γιατί βλέπω αποτελέσματα!:)
Mille merci και καλό μήνα!!!
Μαρία.
Μαρία, με πρόλαβε η Θεωρέμα. Αυτό ακριβώς θα πρότεινα. Δε βοηθάει ο Πασχαλίδης σε τέτοιες καταστάσεις όσο καλός και αν είναι. Βάλε καλύτερα ραδιόφωνο, αν και με τα απλά χιτάκια διαφωνώ. Ιδανικά θα έπαιζα με έναν Karuan, μια Πεϊρού, ή Μπιτλς.
Μάνο,
Ακολουθώ τη συνταγή σας και αποδίδει!!! (Σε συνδυασμό και με άλλα γεγονότα, βέβαια, όποτε...!)
:))
Μαρία.
Δημοσίευση σχολίου