Σήμερα ήρθε να με δει στη Βαρκελώνη μια πολύ, πολύ, πολύ καλή μου φίλη. Η φίλη.
Και εννοείται η χαρά μου δεν περιγραφόταν.
Στο τρένο που με πήγαινε στο αεροδρόμιο, σκεφτόμουν πως πάντα οι διαδρομές προς/από τα αεροδρόμια μου άρεσαν πολύ. Ακόμα κι αν δεν είναι για να ταξιδέψω εγώ... Νιώθω ότι αυτή η διαδρομή μου δίνει μια ψευδαίσθηση αναχώρησης... Έλευθεριας, ονειροπόλησης... Ψευδαίσθηση ταξιδιού, δηλαδή. Όλη τη διαδρομή με συντρόφευε ένα απίστευτο πορτοκαλί χρώμα. Το χρώμα του ουρανού την ώρα που δύει ο ήλιος. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ένιωσα κάτι ανάμεσα σε χαρά και πληρότητα. Τόσο απλά.
Όσες φορές περιμένω κάποιον στο αεροδρόμιο, σκέφτομαι τι ωραίο να περιμένεις κάποιον. Περιμένεις να ανοίξουν οι αυτόματες πόρτες, μαντεύοντας αν ο ανθρωπός σου είναι ό επόμενος που θα βγει από μέσα.
Επιπλέον, όσες φορές περιμένω κοιτάω τα πρόσωπα αυτών που φτάνουν και αντικρίζουν τον δικό τους άνθρωπο που είναι εκεί έξω και περιμένει. Στην αρχή έχουν βλέμμα χαμένο και μόλις εντοπίζουν τον δικό τους, αμέσως το πρόσωπό τους λάμπει. Αυτή η έκφραση στο πρόσωπο, πολύ με συγκινεί.
Σε δύο βδομάδες επιστρέφω κι εγώ. Και αυτή τη μαγική στιγμή που θα ανοίξουν οι πόρτες της εξόδου και θα αναζητήσω τους δικούς μου ανθρώπους, την περιμένω πώς και πώς.
Τελικά δεν ξέρω τι είναι πιο όμορφο, να περιμένεις κάποιον ή να σε περιμένει κάποιος.
Μάλλον και τα δύο.
(Τώρα είναι βράδυ.
Θα κοιμηθώ με ένα μειδίαμα στο πρόσωπο.
Απόψε νιώθω ήρεμη και γαλήνια.
Όνειρα γλυκά... )
Μαρία.
3.12.2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου