Πρέπει να βρω ένα κουμπάκι κάπου στο μυαλό μου, να το πατάω και να μη σκέφτομαι.
Περνάω ώρες προσπαθώντας να καταλάβω. Να καταλάβω τι, πώς, πότε και κυρίως γιατί.
Γιατί, γιατί, γιατί....;;;
Θέλω τόσο πολύ να καταλάβω.
Μετά, όμως, θυμάμαι αυτόν το στίχο της Δημουλά (οι αδυναμίες δεν κρύβονται, όπως θα έχετε καταλάβει!) που λέει " Ν' αντέξεις είναι το ζητούμενο, όχι να καταλάβεις."
Πόση αλήθεια. Πρέπει να αντέξουμε κάθε τι που μας πονάει, παραιτούμενοι από το να το κατανοήσουμε. "Γιατί δεν κατανοείται το επώδυνο".
Πρέπει να μάθω να διαχειρίζομαι τη λύπη.
Λέω στον εαυτό μου πως είναι ένα απαραίτητο στάδιο από το οποίο πρέπει να περάσω, για να μπορέσω να συνεχίσω. Δεν με φοβίζουν τόσο τα δάκρυα που κυλούν στα μάγουλά μου. Τα έχω συνηθίσει. Είναι πια μόνιμη συντροφιά μου.
Με φοβίζει το πώς θα αντέξω.
Πώς θα μάθω να κοιτάω μπροστά.
"Ξανοίχτηκα πολύ σε ορισμούς κι είναι επικίνδυνο να κλαις χωρίς πυξίδα"...
Λέω να πάω μια βόλτα στη θάλασσα.
Μαρία.
9.10.2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου