Feliz (¿?) Navidad ή Σκέψεις εν όψει Χριστουγέννων...

Άλλο ένα απόγευμα Κυριακής... Από το ραδιόφωνο ακούγονται χριστουγεννιάτικες μελωδίες, τα κεράκια τρεμοπαίζουν μέσα στα κόκκινα κηροπήγια και ένας φωτεινός Άγιος Βασίλης από το μπαλκόνι της απέναντι πολυκατοικίας μου χαμογελά- ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται... Κουλουριασμένη στον καναπέ μου με μια ζεστή καρό κουβέρτα, χαζεύω τα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου... Απολαμβάνοντας τη θαλπωρή του σπιτιού μου αισθάνομαι ευτυχισμένη... Τα Χριστούγεννα έρχονται...

Ξαφνικά, δεν ξέρω γιατί, τα φωτάκια αρχίζουν να θολώνουν. Πάλι αυτός ο κόμπος στο λαιμό. Και μια πικρή γεύση στο στόμα.

Σκέφτομαι...Την ώρα που εγώ χαίρομαι τη ζεστασιά του σπιτιού μου περιμένοντας τις γιορτές, ένα παιδικό δωμάτιο και ένα θρανίο θα μένουν για πάντα άδεια. Η πόλη μου κάηκε. Η Σχολή μου είναι για άλλη μια φορά κλειστή. Οι νέοι της χώρας μου-όπως κι εγώ-είναι οργισμένοι, αηδιασμένοι από όλα. Ζούμε σε ένα κράτος που καθημερινά σκοτώνει τα όνειρα μας, ενίοτε μάλιστα σκοτώνει κι εμάς μαζί με αυτά- έτσι, για να είναι σίγουρο πως δεν έμεινε τίποτα πίσω. Κυριαρχεί παντού ο φόβος και η ανασφάλεια. Και μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, τα Χριστούγεννα καταφθάνουν. Εγώ, όμως, δεν έχω πια τη διάθεση να τα υποδεχτώ με χαρά. Κι όσο κι αν ο Jose Feliciano μου εύχεται από το ραδιόφωνο "Feliz Navidad", εγώ αμφιβάλλω για το πόσο "feliz" μπορούν να είναι αυτά τα Χριστούγεννα, όταν τα στοιχειώνει η δολοφονία ενός παιδιού.

Και πιο πολύ με πληγώνει και με προβληματίζει το γεγονός ότι βιαζόμαστε όλοι να ξεχάσουμε, να πάμε παρακάτω. Ναι, είπαμε, η ζωή συνεχίζεται, αλλά... Πάντα υπάρχει ένα "αλλά". Χτες, Σάββατο βράδυ, οι δρόμοι ήταν πάλι γεμάτοι από κόσμο που κατευθυνόταν...στα νυχτερινά κέντρα! Μία μόνο εβδομάδα μετά το τραγικό συμβάν, ο Έλληνας βγαίνει έξω, πάει στα μπουζούκια, πίνει, χορεύει στα τραπέζια, πετάει λουλούδια, ξενυχτάει, ξεχνάει. Δεν λέω ότι θα ωφελούσε κάποιον αν όλοι αυτοί έμεναν χτες σπίτι τους. Σίγουρα το παιδί δεν θα γυρνούσε πίσω, ούτε οι ζημιές που προήλθαν από τις λεηλασίες και τους βανδαλισμούς θα αποκαθίσταντο δια μαγείας, ούτε βέβαια θα λύνονταν μ' αυτόν τον τρόπο τα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα της χώρας μας. Ωστόσο, είναι τόσο, μα τόσο απογοητευτικό να βλέπεις πόσο βιαζόμαστε όλοι να ξεχάσουμε, να τα αφήσουμε όλα πίσω, να συνεχίσουμε τη ζωούλα μας ανενόχλητοι, ήσυχοι, χωρίς ίχνος προβληματισμού και κοινωνικής ευαισθησίας, αδιάφοροι. Γιατί άλλωστε..."δεν θα αλλάξουμε εμείς τον κόσμο"...

Δεν υπήρξα ποτέ απαισιόδοξο άτομο, όμως μεγαλώνοντας γίνομαι όλο και πιο ρεαλίστρια, γεγονός που με προβληματίζει ακόμα περισσότερο. Μακάρι να ένιωθα ξανά όπως αυτά τα 15χρονα παιδιά που βγαίνουν τώρα στους δρόμους και διεκδικούν το δικαίωμα να ονειρεύονται και να ελπίζουν. Που τα βάζουν με τα πρέπει και την αδικία της κοινωνίας. Που πιστεύουν πως "ναι, θα τον ρίξουμε μια μέρα ανάσκελα τον πόνο..." Που οραματίζονται ένα καλύτερο αύριο, κι ας λένε κάποιοι πως το μόνο που ζητούν είναι ένα διάλειμμα ανάμεσα στα starbucks και τα ψώνια στο mall. Μακάρι να μπορούσα να πιστέψω όπως και αυτά στο ανέφικτο, έστω και για μια στιγμή.

Έρχονται τα Χριστούγεννα αλλά εγώ αρνούμαι να χαθώ στους εορταστικούς ρυθμούς της λήθης .

María.

14.12.08