Ένα συννεφιασμένο πρωινό στο κέντρο της πόλης...

Σήμερα ξύπνησα σχετικά νωρίς. Έπρεπε να βρίσκομαι στις 8.30 σε ένα λύκειο στην Πλάκα για να παρακολουθήσω την προγραμματισμένη μου διδακτική άσκηση.

Φτάνοντας, αντίκρισα την πόρτα του σχολείου κλειστή, είχαν κατάληψη... Φυσικά κανένας υπεύθυνος από το Πανεπιστήμιο δε σκέφτηκε να μας ειδοποιήσει να μην πάμε άδικα, διότι άλλωστε αν δεν ταλαιπωρηθεί ο φοιτητής σ' αυτή τη χώρα, ποιος θα ταλαιπωρηθεί;

Επειδή, όμως, το πρωί είναι από τις αγαπημένες μου ώρες στο κέντρο της πόλης (η άλλη είναι το απόγευμα), δεν με πείραξε και πολύ...

Αυτό το πρωινό λοιπόν, με τον συννεφιασμένο ουρανό:

1. Περπάτησα στους δρόμους του κέντρου. Οι ρυθμοί ήταν αργοί. Τα καταστήματα δεν είχαν ανοίξει ακόμα. Δεν είχε πολύ κόσμο. Ηρεμία...


2. Ήπια έναν καφέ στην Ομήρου, ακούγοντας μουσική βαλς και πιάνο...


3. Συζήτησα με μία φίλη για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Δυστυχώς δεν καταλήξαμε σε αισιόδοξο συμπέρασμα.


4. Νοστάλγησα για λίγο μαζί της την περσινή μας παριζιάνικη ζωή ...


5. Αγόρασα χριστουγεννιάτικες κάρτες από το Ε.Λ.Ι.Α. για να στείλω στους φίλους μου στο εξωτερικό.


6. Ο υπεύθυνος του βιβλιοπωλείου μου χάρισε μία αφίσα του Γιάννη Μόραλη, που τόσο μου άρεσε.


7. Αγόρασα δύο καλσόν, ένα μπλε και ένα γκρενά.


8. Πήρα το λεωφορείο.


9. Στη διαδρομή χάζευα από το παράθυρο την πόλη μου.


10. Χάζευα τους δρόμους.


11. Χάζευα τους ανθρώπους.


12. Σκέφτηκα πως η ζωή είναι ωραία.


13. Άκουσα τη συζήτηση μιας γιαγιάς και ενός παππού από το πίσω κάθισμα, οι οποίοι προσπαθούσαν να βρουν απάντηση στο αγωνιώδες τους ερώτημα "Γιατί οι νέοι δεν πάνε να διαδηλώσουν σε περιοχές ακατοίκητες, ώστε να αποφευχθούν και οι υλικές ζημιές"!!!!


14. Στο λεωφορείο μπήκε και ένας ακορντεονίστας. Αφέθηκα τόσο πολύ στη μουσική του, που ξεχάστηκα και κατέβηκα σε μια στάση παραπάνω. Αλλά δεν με πείραξε.


15. Γυρίζοντας σπίτι έκανα μια στάση στο φούρνο της γειτονιάς. (Ποτέ μου δεν μπόρεσα να αντισταθώ στη μυρωδιά ενός φούρνου.)


16. Γύρισα σπίτι.


17. Άναψα αμέσως τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια.


18. Κάθισα στο γραφείο μου και ξεκίνησα να γράφω τις ευχετήριες κάρτες.


19. Γράφοντας τις διευθύνσεις για τον κάθε παραλήπτη, ταξίδεψα για λίγο: Παρίσι, Μαδρίτη, Βαρκελώνη, Ρώμη, Μεξικό...


20. Ξανασκέφτηκα πως η ζωή είναι ωραία, όταν έχεις ανθρώπους να σ' αγαπούν. Όπου κι αν βρίσκονται.

Και κάπως έτσι, αυτό το συννεφιασμένο πρωινό, μου φάνηκε πως, μετά από πολλές μέρες, ανάσανα λίγο.

María,

17.12.2008