Μπήκε το 2019 κι ακόμα δεν έχω γράψει το μήνυμα-σύνθημα που με τόση ευλάβεια ψάχνω στην αρχή κάθε καινούργιας χρονιάς. Δεν έχει έρθει ακόμα να με βρει. Είμαι σίγουρη ότι θα έρθει, όμως. Πάντα έρχεται. Το περσινό "Μην κρατάς κάτι που φεύγει, μη διώχνεις κάτι που έρχεται..." αποδείχτηκε εν τέλει πολύ κατάλληλο, κυρίως ως προς το δεύτερο σκέλος του. Ακόμα και η ανεμελιά, τώρα που το σκέφτομαι, εμφανίστηκε σε κάποιες μικρές δόσεις, και η μαγεία επίσης, σε μεγαλύτερες. Αν μπορούσα να συνοψίσω το 2018 σε λίγες λέξεις θα έλεγα ότι ήταν μια χρονιά "γλυκιάς καθημερινότητας". Και η γλυκιά καθημερινότητα έχει σίγουρα μέσα της μια κάποια ανεμελιά (που την καταλαβαίνεις συνήθως εκ των υστέρων)και μια μαγεία (που αν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά, την καταλαβαίνεις, ευτυχώς, όσο τη ζεις).
Νιώθω ότι το 2018 ήταν μια γλυκιά χρονιά, παρά τις όποιες δυσκολίες. Πάντα όταν τελειώνει μια όμορφη χρονιά, περνάει από το μυαλό μου η σκέψη ότι ίσως η επόμενη να μην είναι τόσο, μια και πάντα ο τροχός γυρίζει και όλα αλλάζουν. Κάπως πεσσιμιστική σκέψη, θα μου πεις. Ρεαλιστική, θα σου απαντήσω.
---
Πολύ το αγάπησα αυτό το "8" στο τέλος τους 2018, κι ας έχω μεγαλύτερη αδυναμία στους μονούς αριθμούς... Το αποχαιρέτισα όχι χωρίς κάποια νοσταλγία... Αλλά και πάλι "μην κρατάς κάτι που φεύγει..."
---
Το τέλος της χρονιάς συνέπεσε με την ανάγνωση ενός εκπληκτικού βιβλίου, που ακόμα κι αν έχουν περάσει εβδομάδες από τότε που το τελείωσα, ακόμα οι φράσεις του στριφογυρίζουν στο μυαλό μου. Είναι του αγαπημένου μου Αμερικανού συγγραφέα Richard Ford, που τόσο όμορφα και εύστοχα ξέρει πάντα να υμνεί τη ζωή, να την αγαπάει, να μην φοβάται να τη βλέπει όπως είναι, να τη ζει όπως πρέπει. Υπάρχει μια φράση στην οποία σταμάτησα πολλές φορές "πρέπει όλοι να αξιοποιούμε στο έπακρο τη ζωή που βρίσκουμε"*. Στην ουσία της μου θυμίζει πολύ το συμπέρασμα που έγραφα πέρυσι τέτοιο καιρό για τα όσα είχα μάθει/συνειδητοποιήσει το 2017. Είναι μια φράση πολύ αισιόδοξη, παρά τον ρεαλισμό που την περιβάλλει.
---
Καινούργια χρονιά. Καινούργια ξεκινήματα, καινούργια βήματα, καινούργιοι δρόμοι. Ποιος ξέρει πού θα μας βγάλουν και φέτος... Όπου και να μας βγάλουν, θα μας έχουν πάει σίγουρα ένα βήμα παρακάτω. Ζούμε, προχωράμε. Αξιοποιούμε στο έπακρο τη ζωή που βρίσκουμε.
---
Μ.
18.01.2019
Βαρκελώνη
*Richard Ford, "Between Them: Remembering my parents"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου