Στο βιβλίο που διαβάζω ένας αγαπημένος συγγραφέας περιγράφει τη γυναίκα της ζωής του σαν μια κοπέλα από πίνακα του Hopper. Την περιγράφει τόσο όμορφα, τόσο ιδιαίτερα, τόσο βαθιά, τόσο απλά, αλλά και τόσο ουσιαστικά.
Και σκέφτομαι πόσες φορές θα ήθελα να με περιγράψει και μένα κάποιος σαν μια κοπέλα από πίνακα του Hopper. Αυτήν που ατενίζει το παράθυρο καθισμένη σε ένα κρεβάτι ενός άδειου δωματίου. Ή εκείνη που αργά τη νύχτα στέκεται σε μια πολυθρόνα και χαζεύει το δρόμο. Μα πιο πολύ θα ήθελα να υπήρχε κάποιος που "θα άγγιζε την έκταση της στοργής και της θλίψης μου" και θα έβλεπε σε μένα αυτήν την κοπέλα που πάντα ήμουν, αυτήν τη γυναίκα που γίνομαι.
Διαβάζω την περιγραφή και τα ματιά μου γεμίζουν δάκρυα, από μια θλίψη σχεδόν απαισιοδοξία ότι τα χρόνια περνάνε, ο καιρός περνάει κι ίσως δε σταθώ τυχερή, ίσως η ζωή δε φέρει ποτέ στο δρόμο μου αυτόν που θα με δει σαν την κοπέλα από τον πίνακα του Hopper. Αυτόν που θα με δει ακριβώς όπως είμαι, σε όλες τις διαστάσεις, σ' αυτά που λέω και σ' αυτά που δε λέω. Και πιο πολύ φοβάμαι μην αφεθώ, μην με παρασύρει κι εμένα ο χρόνος, μην τυχόν πω κι εγώ, δε βαριέσαι, αυτά δε συμβαίνουν, αυτό το απόλυτο δεν υπάρχει, κι αν υπάρχει δεν το βρίσκουν όλοι... Και φοβάμαι μην πάψω να το περιμένω και συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι ίσως δεν έρθει ποτέ.
Μ.
27.09.2015
Βαρκελώνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου