Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

Μέρες σιωπηλές....




«Κι ήθελε ακόμα πολύ φως να ξημερώσει, 
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα.»

Μ. Αναγνωστάκης


Σήμερα ήθελα να γράψω πολλά και τίποτα. Για τις μέρες του χειμώνα που περνούν, τόσο μοναχικά και σιωπηλά. Κλειστά. Απομονωμένα. Για τις μέρες μου που περπατούν τόσο σιωπηλά, που σχεδόν δεν τις ακούω. Κι ούτε κι οι άλλοι θέλω να τις ακούνε. 

Η μουσική που ακούω αυτό το απόγευμα έρχεται από μια πόλη άγνωστη και νοσταλγική. Και το κερί που καίει δίπλα μου μυρίζει περγαμόντο. Και τα παντζούρια είναι ανοιχτά για να κοιτάω έξω.

Για να κοιτάω έξω και να σκέφτομαι όλα αυτά που περιμένω και που, δεν μπορεί, κάποια μέρα θα έρθουν...





Μ.
14.02.2014
Βαρκελώνη




4 σχόλια:

το κορίτσι που ήθελε πολλά είπε...

κι εγώ έτσι λέω,δεν μπορεί, κάποια μέρα θα ρθουν. αλλά καλύτερα να μη βάζουμε το "δεν μπορεί" μπροστά, δείχνει δυσπιστία. Να'μαστε σίγουρες :)

Ανώνυμος είπε...

"Έρχεται ό,τι είναι να έρθει.
Γιατί η αθωότητα γεννήθηκε πριν από το φιλί
και οι Κυριακές μετά το κρύο".

:-)

Vive La Vie... είπε...

@Το κορίτσι που ήθελε πολλά

Πάντα υπάρχει λίγη δυσπιστία από πίσω, φταίνε οι μέρες και ο χειμώνας. Αλλά έρχεται η άνοιξη και το "να'μαστε σίγουρες", θα νικήσει. Το ξέρω! :)

Vive La Vie... είπε...

@κόκκινα παπούτσια

Μ' άρεσε πολύ αυτό!
Αισιοδοξία από παντού! ;)