Αλλιώς περίμενα την επιστροφή και αλλιώς μου ήρθε. Αλλά έτσι συμβαίνει συνήθως, αλλιώς σκεφτόμαστε τα πράγματα κι αλλιώς βγαίνουν στην πορεία. Γιατί δεν μπορούμε να ελέγχουμε, ούτε να προβλέπουμε τα πάντα.
Κι τις γιορτές στην Αθήνα, αλλιώς τις περίμενα και αλλιώς μου ήρθαν. Αλλά είπαμε, έτσι συμβαίνει συνήθως.
Την προηγούμενη εβδομάδα, την στιγμή που ψηνόμουν στον πυρετό, ζαλιζόμουν και δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι, σκεφτόμουν την προηγούμενη φορά που ήμουν ακριβώς έτσι, λίγες εβδομάδες πριν στην Αθήνα. Και όσο κι αν ήθελα να το αποφύγω, δεν μπορούσα να μην κάνω τη σύγκριση: θυμήθηκα στην Αθήνα τον μπαμπά να μου φέρνει πορτοκαλάδες και να μου λέει να μη φοβάμαι μ'αυτόν τον αφοπλιστικό τρόπο που κάνει τους μπαμπάδες να μοιάζουν παντοδύναμοι και δεν έχεις άλλη επιλογή από το να τους πιστέψεις. Και τη μαμά να λέει ότι όλα θα περάσουν και άλλα ιατρικά- πάντα είναι καλός ένας γιατρός στο σπίτι- και να με προσέχει όπως μόνο οι μαμάδες ξέρουν. Και τώρα κοιτούσα το ψηλό ταβάνι του εδώ σπιτιού- πόσο ψηλό είναι αλήθεια!- και ένιωσα τόσο μόνη, τόσο ενήλικα μόνη. Σκέφτηκα πόσο ωραίο είναι να ξαναγίνεσαι για λίγο παιδί, παιδί κάποιου, κάποιου που σε φροντίζει, που σου παίρνει μακριά κάθε έγνοια και σου λέει να μη φοβάσαι. Και μετά συνειδητοποίησα ότι κάτι τέτοιο έχει περάσει ανεπιστρεπτί, ότι το εδώ δεν είναι μόνο παρόν αλλά και η από 'δω και πέρα πραγματικότητα. Ότι το να είσαι ενήλικας σημαίνει ότι πρέπει να πατήσεις γερά στα πόδια σου, μόνος σου. Όχι μόνο όταν όλα πάνε καλά, αλλά και όταν όλα πάνε στραβά.
Και μετά σκέφτηκα ότι είμαι μακριά. Μακριά από τους ανθρώπους που θα έτρεχαν να με δουν κι εγώ θα τους έλεγα ναι, έλα, είμαι χάλια και δεν θα τους έστελνα ένα "είμαι εντάξει, θα τα καταφέρω". Ή κι αν το έλεγα, εκείνοι θα ήταν έξω από την πόρτα πριν προλάβω να κλείσω το τηλέφωνο. Τους ανθρώπους που μας ενώνει μια ζωή μαζί. Και δεν θέλω να αδικώ όσους έχω γύρω μου εδώ, γιατί κάποιοι όντως είναι πολύ στενοί και πράγματι θα έκαναν το ίδιο. Και τους αγαπώ πολύ κι εκείνοι το ίδιοι, και ήταν και είναι εδώ για μένα. Αλλά και πάλι, γαμώτο, δεν είναι το ίδιο! Είναι αυτό που έλεγα και πιο παλιά για "τις φιλίες που χτίζουν μια ολόκληρη ζωή".
Και όλα αυτά με οδήγησαν στο να σκέφτομαι πού θα ήθελα να βρίσκομαι όταν θα είμαι πιο μεγάλη, ας πούμε σε δέκα- δεκαπέντε χρόνια. Όταν θα αρχίσουν τα πραγματικά προβλήματα και οι άλλου είδους δυσκολίες, όπως αυτές που χρόνια έβλεπα να ζουν οι δικοί μου και οι άλλοι γύρω μας, δυσκολίες που δεν είναι απαραίτητα πάντα σοβαρές, είναι αυτές που η ζωή φέρνει σε όλους και πρέπει να κολυμπήσεις. Και σκέφτηκα ότι θέλω να είμαι εκεί μ' αυτούς τους ανθρώπους για να μοιραζόμαστε τα δύσκολα και τα εύκολα, τα δυσάρεστα και τα ευχάριστα, τις λύπες και τις χαρές μας. Κι να μη χάνω άλλο από τις στιγμές τους και ούτε εκείνοι από τις δικές μου. Και ένιωσα ότι ναι, θα ήθελα να γυρίσω κάποια στιγμή, γι αυτόν και μόνο τον λόγο. Και μετά σκοτείνιασα, γιατί αναρωτήθηκα αν μπορώ πράγματι να γυρίσω, και γιατί ξέρω καλά ότι όποια απόφαση και να πάρω κάποτε, θα πρέπει να θυσιάσω κάτι. Έτσι όμως συμβαίνει πάντα με τις αποφάσεις που παίρνουμε και με τον δρόμο που ακολουθούμε. Κάτι κερδίζουμε, κάτι χάνουμε.
Οι παραπάνω σκέψεις ήταν αρκετές για να μου μελαγχολήσουν τις τελευταίες μέρες. Αλλά δεν πειράζει, γιατί αύριο θα είναι μια καινούργια μέρα. Κι όταν ανοίξω το παντζούρι, το πρωινό φως θα διώξει κάθε σκοτεινιά. Και από το δωμάτιο και από το μυαλό. Αυτό συμβαίνει πάντα.
Μαρία,
18.01.2014
Βαρκελώνη
8 σχόλια:
Κορίτσι μου πόσο σ' αγαπώ.
Δεν φανταζόμουν πόσο όμορφες μπορεί να είναι οι σκέψεις σου/μου γραμμένες.
και...σπίτι μπορεί να γίνει όπου ΕΣΥ αποφασίσεις να γίνει..και πίστεψέ με η αγάπη χωράει ακόμα και στο περιεχόμενο ενός γράμματος...πάντα να σαι στο φως!
Αχ Μαρουλάκι...
Σε ξαναβρίσκω μετά από πολύυυ πολύ καιρό εδώ.
Σε διαβάζω και δε μπορώ να μη σκεφτώ πως η "δυστυχία", αν μια φορά φύγεις μακριά, είναι ότι έκτοτε πάντα θα'σαι με το'να πόδι εκεί και τ' άλλο εδώ. Κι όπου κι αν είσαι θα διχάζεσαι.
Όμως να μη στενοχωριέσαι. Και να θυμάσαι πως όλα μα όλα στη ζωή είναι μία απόφαση, ένα "ναι" ή ένα "όχι" σε μία ερώτηση. Δύσκολη ενίοτε, αλλά μία απόφαση. Κι είναι στο χέρι σου. Οτιδήποτε αλλάζει οποτεδήποτε. Και δεν το λέω καθόλου απερίσκεπτα ή εν είδει τσιτάτου, αλλά μετά λόγου γνώσεως.
δυσκολίες έχει και το εδώ και το εκεί, διαφορετικής ίσως φύσης. Όμως τελικά μετράει το με ποιες δυσκολίες είσαι έτοιμη τη δεδομένη στιγμή να αναμετρηθείς και να αντιμετωπίσεις.
Σου στέλνω μεγάλο φιλί και ελπίζω να'χεις ήδη αναρρώσει! Animo!
Κ.
@Vanilla
Καλώς την! Πού χάθηκες εσύ;
Χαίρομαι που με/σε βρήκες σε αυτές τις γραμμές. :)
Μ.
@Αγγελική-Βασιλεία Δημουλή
Το ξέρω, η αγάπη ταξιδεύει παντού και πάντα. Μιλούσα όμως για ένα πιο "πρακτικό εδώ", γι αυτές τις στιγμές που η πραγματική παρουσία κάποιου δεν μπορεί να αντικατασταθεί με τίποτα άλλο... Υπάρχουν και τέτοιες στιγμές, ακόμα κι αν είσαι στο σπίτι που εσύ αποφάσισες και που αγαπάς.
Πάντα στο φως, πόσο μ' αρέσει αυτή η φράση! :)
Μ.
@in red shoes
Καρμενάκι, επιτέλους ξανά στα μπλογκο-λημέρια μας! :)
Έχεις δίκιο, κι εγώ πιστεύω ότι πάντα θα διχάζεσαι, αν κάποια στιγμή φύγεις μακριά. Και κάτι που καταλαβαίνω ακόμα περισσότερο όσο περνάει ο καιρός, είναι ότι ποτέ, μα ποτέ δε θα μάθω να μη νιώθω αυτήν την ταλάντευση ανάμεσα στο "εδώ" και στο "εκεί", κάθε φορά που αποχαιρετώ το ένα από τα δύο... Αλλά τι να κάνουμε, c' est la vie!
Φιλιά πολλά κι ευχαριστώ ;)
Μ.
εγώ νιώθω ένα περίεργο πράγμα όταν είμαι άρρωστη και μόνη -πράγμα συχνό γιατί κι εγώ μόνη μου μένω. Που λες οκ νιώθω κι εγώ τι ωραία που θα ήταν να είχα κάποιον να με φροντίζει,τη μαμά μου ας πούμε ή κάποιον γκόμενο που θα με λάτρευε και θα τον λάτρευα.
Αλλά αντί για το παράπονο επικρατεί μια αίσθηση ικανοποιήσης,ένα "μπορείς να κάνεις τα πάντα μόνη σου" κι ένα "δε χρειάζεται αν φοβάσαι τίποτα πια,είσαι μεγάλο κορίτσι". κι έτσι κάθε φορά που είμαι άρρωστη ή ανήμπορη για οποιοδήποτε λογο,αντί να νιώθω άρρωστη κι ανήμπορη νιώθω παντοδύναμη :)
@το κορίτσι που ήθελε πολλά
Μ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι!:)
Είναι αλήθεια αυτό που λες, αν και μερικές φορές χρειάζεται να περάσει κάτι για να δεις πόσο δυνατός υπήρξες, όσο είσαι μέσα σ' αυτό καμιά φορά δεν το συνειδητοποιείς...
Αλλά μετά, τη ωραία η αίσθηση ότι ξανασηκώθηκες μόνος σου (κυριολεκτικά και μεταφορικά)! :)
Δημοσίευση σχολίου