Σκόρπια άνοιξη...

Μέρες που περάσανε χωρίς να το καταλάβω, δεν ξέρω πώς κύλησε έτσι γρήγορα ο καιρός και φτάσαμε στο Μάιο...

Σκόρπιες σκέψεις γεμίζουν το μυαλό μου, το διάστημα που πέρασε ήταν γεμάτο όσο δεν παίρνει. Τώρα κοιτάω πίσω και λέω δεν μπορεί να έγιναν τόσα πράγματα σε τόσο λίγο καιρό.

Έφτασε η άνοιξη, μου το λένε τα δέντρα που άνθισαν στο δρόμο. Τα κλαδιά τους είναι τόσο ψηλά που φαίνονται καθαρά μέχρι το μπαλκόνι μου, κι ας είναι στον έκτο όροφο. Πράσινα φύλλα, ανθισμένα. Αυτό το σημάδι έχω βάλει για τον ερχομό της άνοιξης τέσσερα χρόνια τώρα. Η τέταρτη άνοιξη εδώ. 

Πριν ένα χρόνο τέτοιες μέρες ήμουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Δεν μπορώ να μην το αναπολήσω με νοσταλγία. Κλείνω τα μάτια και με σκέφτομαι να περπατάω στους δρόμους της Νέας Υόρκης, να κοιτάζω τη θέα από τη γέφυρα του Μπρούκλυν. Θα μου λείψει η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Αυτήν την άνοιξη δεν θα είμαι πιστή στο ραντεβού μας. Ποιος ξέρει όμως, ίσως ανανεωθεί για κάποια άλλη-εξίσου όμορφη-εποχή του χρόνου.

Ωστόσο, την προηγούμενη βδομάδα μπόρεσα να δω τον Ατλαντικό από τα Κανάρια Νησιά. Έκανα το πρώτο μπάνιο της χρονιάς στα κρύα νερά του ωκεανού. Ωκεανός. Μεγάλος και απέραντος. Ελευθερία.

Περνούν οι μέρες, κυλάει ο χρόνος. Έφτασε Πάσχα. Το πρώτο Πάσχα τελείως μόνη μου, μακριά από την οικογένειά μου, μακριά από το χωριό. Το δεύτερο μακριά από την Ελλάδα. Δεν είμαι λυπημένη, αλλά δεν μπορώ να μη νιώθω περίεργα. Σήμερα ήμουν στην εκκλησία για τη Σταύρωση, και αργά το βράδυ όταν τελείωσε η λειτουργία και βγήκα στο δρόμο, μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσω πού είμαι. Περίμενα ότι θα βρεθώ στο στενό δρομάκι του χωριού, στην εκκλησία της Παραλίας. Πόσο παράταιρος μου φάνηκε ο δρόμος Roger de Llúria, το πλακόστρωτο βαρκελωνέζικο πεζοδρόμιο... Μου λείπει το ελληνικό Πάσχα. Μου λείπουν οι άνθρωποι που έκαναν το "Πάσχα" γιορτή. Και μου λείπει ακόμα περισσότερο όταν συνειδητοποιώ ότι αυτοί οι αγαπημένοι άνθρωποι που έκαναν το Πάσχα πραγματικό Πάσχα και γιορτή, δεν είναι πια εδώ, δεν θα είναι ποτέ πια εδώ.

Δεν είμαι λυπημένη, αλλά με μελαγχολεί η συνειδητοιποίηση ότι κάποια πράγματα δεν θα είναι ποτέ ξανά τα ίδια.

Είπα, περνούν οι μέρες, κυλάει ο καιρός. Με βλέπω σαν την κοπέλα στον πίνακα του Hopper. Αυτή είμαι εγώ, μια κοπέλα που κοιτάει έξω από ένα παράθυρο. Αυτή ήμουν πάντα. 

Το παράθυρό μου βλέπει στη Σαγράδα Φαμίλια, στην calle Marina και στη θάλασσα. Το παράθυρο της καρδιάς μου βλέπει τον ωκεανό και τα φώτα μιας άγνωστης πόλης. Τι θα μου φέρει η άλλη άνοιξη, πού θα με βρει. Θα είμαι άραγε έτοιμη για το επόμενο βήμα; 

Μέχρι πού είμαι διατεθειμένη να φτάσω για να με γνωρίσω; Πόση ασφάλεια είμαι διατεθειμένη να θυσιάσω για να εξερευνήσω τα όρια του εαυτού μου; 

"Sail away from the safe harbor. Explore. Dream. Discover.", έλεγε ο Mark Twain. "Aguas tranquilas, no hacen navegantes expertos", λένε οι Ισπανοί.

Πόσο έτοιμη είμαι να να πλεύσω προς την κατεύθυνση της αλλαγής;

Φοβάμαι τις αλλαγές. Αν και κατά βάθος ξέρω πως μας πάνε ένα βήμα παρακάτω.

Ό, τι και να γίνει, όπου και να με βγάλει, εγώ θα μείνω πάντα η κοπέλα που κοιτάει έξω από ένα ανοιχτό παράθυρο.

Μαρία, 
02.05.2013