"Μετά τη βροχή στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας..."
Ο πίνακας αυτός με γυρίζει στην παιδική μου ηλικία... Σε κάτι όμορφα απογεύματα με τη μαμά στην Εθνική Πινακοθήκη που πάντα τελείωναν με μία πάστα σοκολάτα στο γωνιακό Flocafé ακριβώς απέναντι- έκλεισε κι αυτό, χρόνια τώρα...
Μου είχαν αναθέσει, θυμάμαι, να μιλήσω γι αυτόν τον πίνακα και από τις τόσες ώρες που πέρασα κοιτάζοντας τον, νιώθω ότι την κοπέλα που περπατάει με το καπέλο και την ομπρέλα τη γνωρίζω... Θυμάμαι ότι ήμουν- δεν ήμουν εννιά χρονών τότε και δεν είχαν διαβάσει καλά τον τίτλο, κι έτσι έλεγα "στην οδό Βασιλής" ... Κι από τότε έμεινε και η μαμά ακόμα με πειράζει και μου λέει "πάμε στην Οδό Βασιλής;"... Κι όποτε ξαναπάω στην Εθνική Πινακοθήκη πάντα ψάχνω να βρω αυτόν τον πίνακα κι όταν τον βλέπω ψάχνω να βρω κι εμένα την ίδια... Κι αυτό το χρονικό πήγαινε- έλα μου προκαλεί μια πολύ, πολύ γλυκιά νοσταλγία...
Νομίζω ότι ποτέ δε θα πάψω να συγκινούμαι βλέποντας αυτόν τον πίνακα...
...
Δεν ξέρω γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά σήμερα... Ίσως γιατί είναι απόγευμα Σαββάτου. Bροχερού Σαββάτου... Βγήκα στο μπαλκόνι και στάθηκα για λίγο να κοιτάξω. Πόσο καιρό έχω να βγω στο μπαλκόνι, να σταθώ μια στιγμή και να κοιτάξω...; Να δω τους δρόμους που γυαλίζουν, τα φώτα των αυτοκινήτων, τον κόσμο να πηγαινοέρχεται με τις ομπρέλες του, την κυρία από το απέναντι μπαλκόνι που βγαίνει και χαϊδεύει τα γλαστράκια της, τον παππού στην πολυθρόνα, τα μαγαζάκια της γειτονιάς, τη Σαγράδα Φαμίλια, τη θάλασσα...
...
Σάββατο διαφορετικό, από αυτά τα τελευταία, που περνούν με πολλή δουλειά, διάβασμα και πίεση... Ακόμα κι έτσι όμως, νιώθω την ανάγκη να σταθώ και να κοιτάξω έξω από το παράθυρο, να δώσω στο μυαλό μου την ευκαιρία να ξεφύγει έστω για μια στιγμή... Σκέφτομαι τους επόμενους μήνες, όλη τη δουλειά και το τρέξιμο που με περιμένει, το άγχος για το αποτέλεσμα, αλλά και για το επόμενο βήμα...
...
Σκέφτομαι πολύ τα όνειρά μου τελευταία. Ποια είναι, ποια θα είναι... Πώς θα πραγματοποιηθούν... Πώς θα τα καταφέρουν να αντισταθούν- για ακόμη μία φορά- στις δυσκολίες και στα εμπόδια... Αυτά γυρνούσαν στο μυαλό μου όταν χτες διάβασα στη συνέντευξη μια νεαρής ηθοποιού το εξής:
-"Το έδαφος του "αύριο" είναι ασφαλές για τα νεανικά όνειρα;΄"
-"Μα τα νεανικά όνειρα δε χρειάζονται "ασφάλεια" για να πραγματοποιηθούν. Ειδάλλως θα ήταν σχέδια..."
...
Σουρουπώνει.
Προλαβαίνω να κοιτάξω άλλη μια φορά τη θάλασσα πριν χαθεί στο σκοτάδι.
...
Μαρία,
28.01.2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου