Οι κύκλοι που (δεν) κλείνουν...

"Lo mejor de recordar es que puedes regresar cuando lo deseas, nadie te puede robar o impedir eso.

Quizá lo que más me impacta es que, siempre que vuelves, el recuerdo es diferente.

Y si el recuerdo es diferente, uno lo acabo siendo también, porque ahí están tus raíces y si tus raíces cambian, también cambiará tu tronco..."


To καλύτερο στο να θυμάσαι είναι ότι μπορείς να επιστρέφεις όποτε το θελήσεις, αυτό κανείς δεν μπορεί να στο κλέψει ή να στο εμποδίσει.

Ίσως αυτό που με επηρεάζει πιο πολύ είναι ότι, κάθε φορά που επιστρέφεις, η ανάμνηση είναι διαφορετική.

Κι αν η ανάμνηση είναι διαφορετική, καταλήγεις να είσαι διαφορετικός κι εσύ, γιατί εκεί είναι οι ρίζες σου και αν οι ρίζες σου αλλάζουν, θα αλλάξει επίσης και ο κορμός σου..."

Αlbert Espinosa

"Si tu me dices ven, lo dejo todo...Pero dime ven..."

.....

Πόσες φορές σκέφτηκα κύκλους.

Κύκλους που κλείνουν για να ανοίξουν άλλοι.

Κύκλοι που παίρνουν μαζί τους πολλά, για να έρθουν άλλοι που θα φέρουν άλλα.

Πόσες φορές είπα: αυτός ο κύκλος έκλεισε, αυτός ο κύκλος πρέπει να κλείσει.

Τελευταία σκέφτομαι πως ίσως κάποιοι κύκλοι να μην κλείνουν ποτέ. Κάποιοι κύκλοι ίσως να είναι καταδικασμένοι να μην κλείσουν ποτέ, πάντα θα μένουν με μια εκκρεμότητα συντροφιά.

Δεν ξέρω αν αυτό είναι θετικό ή αρνητικό.

Ίσως μέχρι πρότινος να νόμιζα ότι είναι κάτι αρνητικό. Ένας κύκλος που δεν κλείνει, πάντα σε αφήνει με ένα αίσθημα μισοτελειωμένου στα χείλη, μια αβεβαιότητα, κάτι που πρέπει να διώξεις, να κλείσεις, να τελειώσεις, κάτι που πρέπει να φύγει, να πετάξει μακριά...

Αλλά πάλι...γιατί πρέπει όλοι οι κύκλοι να κλείνουν;

Τι μας φοβίζει σε έναν μισόκλειστο κύκλο;

Τι θέλουμε να αποτινάξουμε από έναν μισόκλειστο κύκλο;

Έχω κύκλους που δεν μπορώ να κλείσω.

Κύκλους που κάθε φορά που τους επισκέπτομαι, επιστρέφω διαφορετική από το βυθό τους...

Αλλά ακόμα κι έτσι νομίζω ότι πρέπει να μάθω ζω με τους μισόκλειστους κύκλους μου...

Να τους παίρνω μαζί μου και να συνεχίζω τους...

...παράλληλους κύκλους μου...

Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα,

που ίσως σου πω,

μια άλλη νύχτα...

Μαρία

(Γράφτηκε πολλές νύχτες του Ιουλίου και πάντα έμενε στα πρόχειρα...)