"I want to wake up in that city that never sleeps..."
Για τη Νέα Υόρκη θα μπορούσα να γράφω ώρες και ώρες...
Σίγουρα αυτό δεν είναι κάτι σπάνιο. Δε θα ήμουν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία.
Αυτό που μου έκανε, όμως, εντύπωση είναι η οικειότητα που είχα με αυτήν την πόλη από την πρώτη στιγμή. Από τη στιγμή που έφτασα στο Penn Station, μέχρι τη στιγμή που βγήκα από το μετρό. Η πρώτη εικόνα που αντίκρισα βγαίνοντας ήταν το Westside Market και ήμουν σίγουρη ότι κάπου το έχω ξαναδεί αυτό το ίδιο ακριβώς, στην ίδια γωνία, και τότε θυμήθηκα ότι το είχα δει εδώ κι ήταν ένα περίεργο "blog-o-déjà-vu" που με έκανε να χαμογελάσω.
Το ίδιο βράδυ, κοιτάζοντας από το 12ο όροφο της νεοϋορκέζικης πολυκατοικίας ένιωσα κάτι περίεργα γνώριμο, κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω. Τις υπόλοιπες μέρες περπατούσα στους δρόμους σαν να τους ήξερα, κοιτούσα γύρω μου και κάτι αναγνώριζα...
Δεν μυθοποίησα αυτήν την πόλη. Δεν έκλεισα τα μάτια στην άλλη πλευρά της που ξέρω ότι έχει. Κι όμως, ίσως γι αυτό την αγάπησα πιο πολύ. Γιατί προσπάθησα να τη δω όπως είναι.
Σίγουρα λίγες μέρες δεν ήταν αρκετές. Έμειναν πολλά για την επόμενη φορά.
Φεύγοντας ένιωσα πως θα ξαναγυρίσω.
Και κλεφτά στο μωβ σημειωματάριο του ταξιδιού μου έγραψα "Να τολμήσω να γράψω ότι θέλω κάποια στιγμή να ζήσω στη Νέα Υόρκη;" Αλλά δεν ξέρω αν αυτή η σκέψη ήταν από αυτές που πήρα μαζί μου ή από αυτές που έμειναν πίσω...
'Oπως και να 'χει... I ♥ NY!!! :)
Μαρία,
01.07.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου