"Πες μου Μαρία μήπως θυμάσαι
κείνο το βράδυ που σε πήρα αγκαλιά
Πρώτη Μαΐου, όπως και τώρα
κι εγώ φιλούσα τα μακριά σου τα μαλλιά..."
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, πάντα μελαγχολούσα τις Κυριακές τα απογεύματα. Τότε που το σαββατοκύριακο χανόταν μαζί με το ηλιοβασίλεμα και το σούρουπο ετοίμαζε τον έρχομο της καινούργιας εβδομάδας.
Δεν κατάλαβα πώς πέρασαν αυτές οι διακοπές του Πάσχα. Μου φαίνεται σαν χτες η μέρα που έφτασα. Και μετά ένα φσσσστ και οι μέρες πέρασαν σαν αστραπή...
Σήμερα το απόγευμα, και αφού "πιάσαμε το Μάη", ετοιμαστήκαμε να φύγουμε από την εξοχή... Και τότε, την ώρα που μπαίναμε στο αυτοκίνητο, ένιωσα ξανά εκείνη τη μελαγχολία που ένιωθα μικρούλα τις Κυριακές. Γιατί αισθανόμουν ότι αυτό το ηλιοβασίλεμα έπαιρνε μαζί του ένα υπέροχο σαββατοκύριακο γεμάτο γέλια, τραγούδια, χορό, ξενοιασιά, ανεμελιά, θάλασσα, λουλούδια, φίλους, φίλους, φίλους. 'Επαιρνε κι εμένα την ίδια μακριά. Πάλι.
Και δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτή τη φορά κουράστηκα, κουράστηκα πολύ από αυτόν τον κόμπο του πήγαινε-έλα που ακόμα δεν μπορώ να συνηθίσω.
Και αναρωτήθηκα πάλι τι κάνω και πού πάω.
Αλλά αυτό είναι ένα ερώτημα στο οποίο μου φαίνεται ότι θα αργήσω πολύ να βρω απάντηση.
Καλό μήνα...
Μαρία,
01.05.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου