Το καινούργιο μπαλκόνι...

Είναι Κυριακή απόγευμα και κάθομαι στο καινούργιο τραπέζι του καινούργιου μπαλκονιού. Είναι πιο μεγάλο από εκείνο το μικροσκοπικό μπαλκονάκι της calle Marina, που είχε θέα τη Sagrada Familia και τη θάλασσα- για χρόνια η πιο αγαπημένη μου γωνιά. Το καινούργιο είναι μεγάλο και έχει θέα στον Torre Agbar από τη μια, και από την άλλη στο βουνό και στο πάρκο της γειτονιάς. Είναι πιο ψηλό από το προηγούμενο κι έτσι από μακριά μπορεί να βλέπει κανείς τις βαρκελωνέζικες ταράτσες, που είναι μια θέα που πάντα αγαπούσα. Βάλαμε το τραπέζι να κοιτάει προς τα κάτω, προς τη θάλασσα, κι έτσι όπως κάθομαι βλέπω από μακριά τα αεροπλάνα να σχίζουν τον αέρα καθώς πλησιάζουν την πόλη. 

Η καινούργια γειτονιά είναι πολύ ήσυχη, τόσο που μερικές φορές ξεχνάω ότι βρίσκομαι σε πόλη. Αυτό που μ'αρέσει σ' αυτό το σπίτι είναι ν' ακούω την ησυχία. Είναι μια αίσθηση πολύ πρωτόγνωρη για μένα. Έτσι όπως κάθομαι στο μπαλκόνι, ακούω τα φύλλα των δέντρων που κουνιούνται, το κελάηδισμα των πουλιών από το πάρκο, βλέπω τον ουρανό να αλλάζει χρώματα, τα σύννεφα να αλλάζουν σχήματα, τα πουλιά που πετούν πάνω από τις ταράτσες, τα αεροπλάνα- πάντα αυτά που έρχονται και ποτέ αυτά που φέυγουν. Βλέπω ορίζοντα. Όλες αυτές οι εικόνες, αυτές οι στιγμές, μοιάζουν σαν σκηνές βγαλμένες από βουβή ταινία. Κινήσεις χωρίς ήχο, αλλά με τόση μαγεία μέσα τους. Τα σούρουπα στο μπαλκόνι έχουν μέσα τους κάτι ποιητικό. 

...

Το καλοκαίρι προσπαθεί να μπει δειλά στην πόλη, αλλά δεν τα έχει καταφέρει ακόμα πολύ καλά. Ωστόσο, μπορεί να δει κανείς πώς η πόλη αλλάζει, πώς παίρνει σιγά-σιγά το θερινό της πρόσωπο. Κάθε καλοκαίρι (ξανά)σκέφτομαι πόσο όμορφη είναι η Βαρκελώνη. Συνειδητοποιώ ξανά πόσο την αγαπώ, πόσο δική μου έχει γίνει. Του χρόνου θα κλείσω μια δεκαετία κοντά της. Μία δεκαετία. 

Τους τελευταίες μήνες σκέφτομαι πώς θα ήταν αν την αποχωριζόμουν. Πώς θα είναι του χρόνου που θα πρέπει να είμαι για αρκετό χρόνο μακριά της. Πώς θα είναι η επιστροφή στην πόλη που τόσα χρόνια γέμιζε τις εδώ μέρες μου με νοσταλγία. Πώς έγινε και ξαφνικά γύρισε τόσο αντίστροφα η νοσταλγία. 

...

Τελικά δεν ήμουν όσο έτοιμη νόμιζα για να την αφήσω. Οι πόλεις που ζήσαμε έχουν έναν δικό τους τρόπο να μας δείχνουν πόσο δεμένοι είμαστε μαζί τους. Έχουν έναν δικό τους τρόπο να μας υπενθυμίζουν τα όσα έχουμε ζήσει κοντά τους, τα όσα μας έκαναν αυτούς που είμαστε. Τα όσα μας κρατάνε και θα μας κρατάνε πάντα. Εδώ. 

...

Τελικά πού είναι αυτό το εδώ; 

...

Ξεστράτισα και πάλι. Δεν φταίει η νοσταλγία. Φταίει το σούρουπο, φταίει το μπαλκόνι. Ίσως να φταίει κι η Κυριακή. 

Μ.

10.06.2018

Βαρκελώνη